تاثیر هورمون ژیبرلین بر جوانهزنی بذرهای گیاه عدس (رقم رباط) در شرایط تنش شوری ناشی از کلرید سدیم

تنش شوری در بسیاری از زمینهای زراعی کشور (بهویژه جنوب کشور) بهدلیل عدم زهکشی مناسب و همچنین آبیاری از طریق آب های بیکیفیت و دارای املاح زیاد رو به گسترش است. تنش شوری علاوه بر از دسترس خارج کردن آب محیط اطراف ریشه (خشکی فیزیولوژیک)، با افزایش یونهای مضر نظیر کلر و سدیم تنش فلزات سنگین را نیز بهدنبال دارد. یکی از مهمترین مراحل در رشد و نمو گیاهان جوانهزنی است که در بسیاری از حبوبات این مرحله حساسیت بالایی به تنش شوری دارد. در این راستا، به منظور بررسی اثرات متقابل تنش شوری و هورمون ژیبرلین در مرحله جوانهزنی بر روی گیاه عدس، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار در سال 95 در آزمایشگاه تحقیقاتی فیزیولوژی گیاهی دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان به اجراء درآمد. تیمارها شامل تنش شوری در 3 سطح 0 ،75/2 و 5/5 دسی زیمنس بر متر و هورمون ژیبرلین در 3 سطح 0 ،5/1 و 5/2 میلیگرم بر لیتر در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که سطح 5/2 میلیگرم بر لیتر هورمون ژیبرلین در مقایسه با دیگر سطوح تاثیر معنیداری داشت، به-طوریکه در سطوح شوری 75/2 و 5/5 دسیزیمنس بر متر منجر به افزایش معنیدار درصد جوانهزنی، سرعت جوانهزنی، طول ساقه-چه (در سطح تنش 75/2 دسیزیمنس بر متر)، طول ریشهچه (در سطح تنش 5/5 دسیزیمنس بر متر)، وزن خشک ساقهچه و وزن خشک ریشهچه (در سطح تنش 75/2 دسیزیمنس بر متر) در مقایسه با سطح شاهد شد. در حالت کلی استفاده از هورمون ژیبرلین در جهت افزایش خصوصیات جوانهزنی بذرهای گیاه عدس تحت تنش شوری پیشنهاد میگردد.

کلیدواژه ها:

کلرید سدیم ، حبوبات ، ماده خشک ، تنظیم کننده رشد