پیاده راه سازی خیابان های مرکز شهر همدان، گامی به سوی حمل و نقل پایدار شهری ( مطالعه موردی: خیابان های بوعلی و اکباتان همدان)

تا قبل از انقلاب صنعتی، اندازه و تناسبات عناصر شکل دهنده ی شهر، بر مبنای مقیاس انسانی و الگوی جابه جایی ها نیز براساس الگوی فرد پیاده بود؛ اما با شروع انقلاب صنعتی و به دنبال آن حاکمیت تفکر مدرنیسم، از نقش و اهمیت فضاهای پیاده کاسته شد و به مرور فرد پیاده جایگاه و اولویت خود را فضای شهری از دست داد. بدین ترتیب در دو سه دهه اخیر، در نتیجه اوج گیری و حاد شدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط، دشواری رفت و آمد، نا امنی راه ها، انحطاط مراکز تاریخی شهرها، افت کیفیت فضاهای شهری، افول ارزش های بصری و به طور کلی افول کیفیت پایداری در تمامی ابعاد آن، واکنش گسترده ای علیه حرکت موتوری و کاهش حرکت پیاده در جهان به وجود آمده است. از جمله جنبش های نوین در حوزه حمل و نقل شهری که با هدف ارتقای جایگاه عابران پیاده در سطح شهر و کاهش تسلط اتومبیل مطرح شده است، جنبش پیاده راه سازی می باشد. در این راستا این مقاله به روش اسنادی و مطالعات کتابخانه ای به همراه مشاهدات عینی و تجربی نگارنده به بررسی چرایی تبدیل خیابان های بوعلی و اکباتان شهر همدان به پیاده راه و تاثیر آن در سیستم حمل و نقل شهری پایدار این شهر پرداخته است.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل شهری پایدار ، پیاده راه ، عابر پیاده ، جنبش پیاده راهسازی