تلفیق دانش بومی و دانش نوین؛ گامی در جهت توسعه پایدار روستایی

از مهمترین عوامل اصلی و زیربنایی برای ایجاد یک چارچوب نظری در توسعه پایدار – خصوصا توسعه پایدار روستایی ، توجه به انسان و مبانی فکری اوست. با مطالعه ادبیات داتش بومی و تلفیق آن با دانش نوین و متون توسعه پایدار روستایی آشکار شده است که دانش بومی نقش تکمیل کنندگی دانش نوین را دارد و از سوی دیگر جنبه کاربردی دارد؛ یعنی تلاش برای گردآوری آن، یک فعالیت صرفاً دانشگاهی و مردم شناسی نیست بلکه بطور مشخص برای حل مسائل و مشکلات فراسوی بشری آغاز شده است که دلیل آن وابستگی و سازگار بودن دانش بومی با دانش نوین است. از این رو برای حل مسائل توسعه روستایی یک کشور، کاوش و بررسی علمی و ارزیابی دانش و مهارت های بومی مردم یک کشور ضروری و تلفیق آن با دانش نوین در برنامه ریزی ها و فعالیت های اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی بویژه در توسعه پایدار روستایی می تواند مفید و اثر بخش باشد. بنابراین بررسی نقش دانش بومی و تلفیق آن با دانش نوین در توسعه پایدار روستایی نشان می دهد که این دانش نه تنها از قابلیت لازم برای حفاظت از منابع طبیعی برخوردار است بلکه نقش عمده ای در کاهش فقر روستایی دارد. با این حال، این دانش در پاسخگویی به تمامی موضوعات مرتبط با توسعه پایدار روستایی دارای محدودیت هایی است.بنابراین بکارگیری رهیافتی که در برگیرنده هر دو نظام دانش بومی و دانش نوین باشد در رفع این محدودیت نقش بسزایی دارد. براین اساس در مقاله حاضر با بررسی منابع و اطلاعات موجود، مباحث اهمیت دانش بومی و لزوم تلفیق آن با دانش نوین و نقش آنها در توسعه پایدار روستایی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و نوشتار حاضر قصد ارائه مطالبی جامع و ارائه پیشنهاداتی در زمینه بهبود عملکرد دانش بومی و دانش نوین در توسعه پایدار روستایی را دارد. ابزار جمع آوری اطلاعات نیز روش اسنادی و استفاده از تکنیک های کتابخانه ای متاثر از مطالعات و تجارب داخلی و خارجی می باشد.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، دانش نوین ، توسعه پایدار روستایی