ارزیابی کاربری اراضی شهر شیراز با استفاده از فرایند سلسله مراتبیAHP نمونه موردی:منطقه یک شهرداری شیراز

هر نوع برنامهریزی کاربری زمین شهری به مثابه الگوی آتی بهره برداری از زمین در یک شهر است. در فرایند برنامهریزی شهری مطالعات کاربری زمین از جایگاه ویژهای برخوردارند، در حالیکه سابقه مطالعات کاربری زمین در ایران بسیار کم است و طرحهای شهری به تبع الگوهای مرجع معمولا به تهیه نقشه کاربری زمین و جدول سرانه های کاربری و ضوابط منطقه بندی محدود شده است و در نتیجه کمتر به ابعاد اقتصادی محیطی، حقوقی و اجتماعی استفاده از زمین و فضا توجه میشود. با توجه به اینکه کاربری زمین در شهرها از جایگاه ویژهای برخوردار است، بدون برنامهریزی مشکلاتی در بافت کالبدی ایجاد شده و آشفتگی و نابسامانی در ویژگیهای آن ظاهر میشود. این پژوهش به منظور بررسی و ارزیابی کاربریهای منطقه یک شهرداری شیراز با استفاده از روش فرایند تحیل سلسله مراتبی صورت گرفته است.بررسی و تحلیل کاربری موجود اراضی ما را به شناسایی جایگاه و نقش منطقه در سطح شهر رهنمون میدارد. در فرایند تحلیل سلسله مراتبی 5 کاربری مهم در منطقه یک انتخاب شده و بصورت زوج از طریق پرسشنامه مورد مقایسه قرار گرفته اند. پس از پرکردن پرسشنامهها توسط متخصصین و عموم افراد، وزن-دهی و محاسبهی میانگین هندسی؛ دادهها را نرمالیزه کرده و کاربریهای مورد بررسی را با توجه به الگوی بدست آمده اولویت بندی کرده. بر اساس دادههای حاصل از نرمالیزه کردن اولویتها به قرار زیر است: 1.کاربری مسکونی 0.4742.کاربری تجاری 0.275 3.کاربری آموزشی 0.149 0.کاربری درمانی 0.068 5.کاربری اداری0.032در انتها با توجه به اولویت بندیهای بدست آمده برای دستیابی به محیطی مطلوب ملزم به ایجاد هماهنگی بین عملکردها هستیم. با ایجاد هماهنگی بین عملکردها بهبود یکی از اولویتها بهبود دیگری را حاصل مینماید و منجر به رعایت سلسله مراتبها و رضایت ساکنان منطقه میشود.

کلیدواژه ها:

کاربری زمین ، سرانههای کاربری ، ضوابط منطقهبندی ، تحلیل سلسله مراتبی ، ارزیابی کاربریها