نقش و جایگاه مدیریت کلانشهری در فرایند جهانی شدن

در سراسر دنیا، مناطق مادر شهری به سرعت در حال تبدیل شدن به فرم غالب زیستگاه بشری است. در سال 1800 میلادی تنها 2% از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می کردند. با شروع انقلاب صنعتی در قرن 19و اوایل قرن بیستم میلادی شکل شهری و شهر نشینی فرم غالب برای سکونت انسان شد و این فرایند شهر نشینی به طور فزایده ای افزایش یافت و کلمه جهانی شدن از این عصر مطرح گردید. جهانی شدن و محلی بودن دو طرف یک سکه هستند ولی ماهیت متفاوتی از نظر زمان و مکان دارند.جهانی شدن از نظر هورست و همکاران (2001) دلالت بر یک فرهنگ قوی و اتصال فن آوری و اقتصادی بین مردم و دولت است که باعث بهبود شرایط هر دو جهان توسعه یافته و در حال توسعه می گردد. فرایند جهانی در کشورهای در حال توسعه به طور خاص منجر به تحول اقتصادی از طریق کاهش تورم و در نتیجه کاهش فقر می شود. سال 2010 نقطه عطفی در تاریخ جهان بود چرا که در این سال جهان، شهری شد.و فرایند شهر نشینی از 2% در سال 1800 م به 14 % در سال 1900 میلادی رسید.در کشور های پشرفته سه چهارم از مردم جهان در مناطق شهری زندگی می کنند. (,UNFPA؛ 2007). با افزایش شهر نشینی شهر های کوچک به شهر های بزرگتر تبدیل شدند و به تدریج مادر شهر ها بوجود آمدند، لذا با توجه به جمعیت زیاد این کلانشهر ها و فراوانی منابع انسانی، اقتصادی، اجتماعی و ... در این شهر ها و تبع آن افزایش آلودگی، ترافیک، جرم و جنایت و ... نیاز به مدیریتی همه جانبه در این شهر های می باشد که مدیریت بحران را نیز در بر می گیرد. نحوه مدیریت این شهرها در معرفی شهر، میزان امنیت، جذب سرمایه بیشتر و در نتیجه رفاه بیشتر شهروندان بسیار موثر است که محقق در این تحقیق به آن خواهد پرداخت.

کلیدواژه ها:

مدیریت کلان شهری ، مدیریت بحران ، جهانشهری ، جهانی شدن