لقاح مصنوعی، انجماد اسپرم و چالشهای آن

باروری و تولید مثل مهمترین عامل در بقای گونهها و پیشرفت ژنتیکی میباشد. لقاح مصنوعی بعنوان یک تکنیک کمک باروری، دارای اهمیت بالایی در پزشکی و دامپزشکی میباشد. این تکنیک شامل جمعآوری، ارزیابی منی، ذخیره کوتاه یا بلند مدت و در نهایت تلقیح منی به فرد گیرنده است. انجماد اسپرم، ابزار تکنیک لقاح مصنوعی می باشد که نقش مهمی در جلوگیری از کاهش قدرت زنده مانی اسپرمها در طی یک دوره زمانی بلند مدت دارد. با توجه به حساسیت اسپرم نسبت به عوامل محیطی تنش زا مانند سرما، تحقیقات مختلف درصدد به حداقل رساندن این عوامل در انجماد اسپرم می باشند. تنشهای اسمزی، شیمیایی و مکانیکی طی فرآیندهای انجماد-یخگشایی مهمترین عواملی هستند که باعث ایجاد تغییرات فراساختاری، بیوشیمیایی و عملکردی در اسپرم می شوند که نتیجه آن تولید رادیکالهای آزاد و کاهش قدرت باروری اسپرم می باشد. مشتقات اکسیژنی واکنش پذیر مانع فعالیت آنزیمهای موثر در فرآیندهای فسفریلاسیون اکسیداتیو، گلیکولیز و دیگر مسیرهای تولید کننده ATP برای سلول اسپرم شده و با پراکسیداسیون لیپیدهای غشا و تخریب غشای سلول باعث تغییر واکنش های بیوشیمیایی و تخریب DNA و نهایتا کاهش توان باروری اسپرم می شوند. استفاده از آنتی اکسیدانهای سنتتیک در محیطهای انجماد اسپرم باعث حذف رادیکال های آزاد در داخل و خارج سلولهای اسپرم می گردد. بنظر می رسد پروتیین های ویژه ای در میتوکندری وجود دارند که تحت شرایط تنش افزایش پیدا کرده و باعث افزایش تنفس میتوکندری و مهار فعالیت رادیکال های آزاد و حفاظت از DNA میشود.

کلیدواژه ها:

تکنیک کمک باروری ، انجماد اسپرم ، تنش اکسیداتیو