سناریوی سکوت سازمانی و پارادایم ضمنی مدیران نسبت به آن

نیروی انسانی مهم ترین سرمایه دانشی هر سازمانی است. سازمان جهت بهره وری و توسعه بیشتر، نیازمند استفاده و کاربرد صحیح از این نیروی بسیار مهم و حیاتی بوده و جهت تقویت خلاقیت و انگیزه کارکنان چاره ای جز توجه به نظرات و ایده های آنان، یا ایجاد راه هایی برای رفع نگرانی هایشان ندارند. عدم بیان عقیده از طرف کارکنان در سازمان ها باعث ایجاد پدیده ای به نام سکوت سازمانی می شود.. مدیری که به کارکنان، به عنوان زیر دستانی که حق تصمیم گیری و یا اظهار نظر نداشته و تنها وظیفه اجرای فرامین را دارند می نگرد، نمی تواند انتظاری جز سکوت از آنها را داشته باشد. این حس کارکنان که ممکن است در مورد دغدغه و نگرانی هایشان قادر به صحبت نباشند.. شاید بتوان مهم ترین علت سکوت سازمانی را وجود اجساس نا امنی و ترس از عواقب اظهار نظر در کارکنان بیان کرد: ترس از کم شدن مزایا، از دست دادن امتیازات و برکناری از سمت کنونی متعاقب اظهار نظر، در چنین شرایطی، افراد ابراز عقیده خود را عاملی جهت بر هم خوردن آرامش سازمانی خود می دانند و به دلیل مثمرثمر نبودن نظرات خودر در تصمیم گیری های سازمانی، سکوت و بی تفاوتی را بهترین راه حل می پندارند. شکل بسیار بدتر سکوت سازمانی زمانی است که کارکنان سازمان به ظاهر فعال و پر سر و صدا هستند، ولی از اظهار نظرهای واقعی و اقدامات مناسب و کارشناسی شده خودداری می کنند و در برخوردها چیزی را می گویند و یا کاری را انجام می دهند که مطلوب مدیر ارشد سازمان می باشد.

کلیدواژه ها:

سکوت سازمانی ، انگیزه ، ابعاد شخصیت ، باورهای ضمنی