مالکیت در حصار کاربری نگاهی به تعیین کاربری از منظر فقه وحقوق

کاربری یک اصطلاح حقوقی- اقتصادی است و به معنای تعیین نحوه استفاده از زمین می باشد. کاربری در مناطق مختلف شهری در طرح جامع یا هادی آن شهر مشخص شده است و در خارج از محدوده قانونی شهرها و شهرک ها نیز حفظ کاربری و یا تغییرات احتمالی آن زیر نظر وزارت کشاورزی می باشد.حقوق‎دانان در چند محور در زمینه‎ی کاربری دچار اختلاف شده‎اند. یکی از آن‎ها ماهیت موضوع کاربری است که این مقاله از جنبه‎ی مبادی‎ شناسی تصوری بدان می‎پردازد. دو محور دیگر، امکان تحدید کاربری املاک توسط قانون است که موضوع اصلی این نوشتار را تشکیل می‎دهد. سوال اصلی آن است که تعیین کاربری ملک شخصی افراد، با حق فردی آنان در زمینه‎ی اباحه‎ی مطلق تصرفات مجاز، در تنافی نیست گروهی توجه خاص شارع به حقوق مالکانه و اصالت آن را مبنا و محور دانسته اند و با تجاوز به این حقوق و تحدید آن در هر قالبی اعم از تعیین کاربری و غیرآن، تا سرحد امکان مخالفت نموده اند؛ تا جایی که حتی در راستای کسب حقوق مالکانه، ضرر به دیگران را نیز جایز شمرده اند. در مقابل دسته ای نیز با نگاهی انقباضی به حقوق مالکانه، مشروعیت اعمالی چون تغییر کاربری را در صورت زیان و ضرر به دیگران یا شکستن تعهدات اجتماعی نپذیرفته اند.روش تحقیق این مطالعه، میان‎ رشته‎ای و آمیزه‎ای از دانش‎های فقه، حقوق و اقتصاد است که بر اساس روش تحلیلی استوار است.

کلیدواژه ها:

کاربری ، مالکیت ، حقوق مالکانه ، طرح های شهرداری ، پروانه ساختمان ، حرج ، سلطنت