تحلیل اثرات حس تعلق مکانی بر مشارکت مردم در بهسازی بافت فرسوده شهری (مطالعه موردی: شهر بجنورد)

محلات قدیمی شهرها به عنوان بخشی از گذشته آن بوده که طی زمان و تحت تاثیر جریانات طبیعی، اجتماعیو اقتصادی بهتدریج دچار تغییر و فرسودگی گردیده و ضرورت بهسازی آنها در طول زمان احساس گردیدهاست. در بین داراییهای یک اجتماع، سرمایه اجتماعی و تعلق مکانی از اهمیت خاصی برخوردار است ومی تواند محرک توسعه محله یا شهر باشد. زیرا این دو دارایی باعث میشود افراد، سایر سرمایه ها از جملهسرمایه های فکری و مالی خود را جهت ترقی محیط زندگی شان وارد عرصه کنند. از اینرو در این تحقیق سعیشده است میزان حس تعلق مکانی، سرمایه اجتماعی و مشارکت شهروندان در محلات قدیمی و فرسوده شهربجنورد مورد سنجش قرار گیرد و نقش این متغیرها بر میزان مشارکت ساکنان در توسعه محلات خود موردتحلیل قرار گیرد. تحقیق حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی بوده و از نظر متدلوژی توصیفی- تحلیلی است که از روشهای اسنادی و میدانی برای گردآوری دادهها استفاده شده است. جامعه آماری شامل 1026سرپرست خانوارهای محلات قدیمی شهر بجنورد بوده که با توجه به فرمول کوکران تعداد 100 نفر بعنوانحجم نمونه تعیین گردید. نتایج تحقیق حاکی از آن است که سرمایه اجتماعی و حس تعلق مکانی در محلاتقدیمی و فرسوده شهر بجنورد کمی بالاتر از حد متوسط آماری بوده است. به طوری که، این دو متغیر تاثیرمعناداری بر میزان مشارکت ساکنان در برنامه های بهسازی محلات شهری دارد.

کلیدواژه ها:

حس تعلق مکانی ، سرمایه اجتماعی ، مشارکت ، بهسازی ، شهر بجنورد