معماری طبیعت گرا در اشعار و نوشته های سهراب سپهری

یکی از موضوعات اساسی حوزهی معماری و شهرسازی، بررسی نسبت معماری و طبیعت و ارتباط ناگسستنی این دومقوله با یکدیگر میباشد. ارتباط مسالمتآمیز انسان با طبیعت و ایجاد پیوند میان فضای زندگی او و طبیعت، از جملهضرورت هایی است که نه تنها اندیشمندان و متخصصین حوزهی معماری و شهرسازی، بلکه متخصصین حوزه های علمیدیگر و نیز هنرمندان و پیشگامان ادب و فرهنگ در طول تاریخ بدان پرداخته اند. نویسندگان و شاعران معاصر نیز، هر یکاز زاویه ی دید خاص، نسبت به این موضوع، سخن راندهاند. از میان شاعران معاصری که از طبیعت می گوید و مخاطبخود را به ارتباط دوستانه با طبیعت دعوت می نماید، سهراب سپهری، چهره ای برجسته دارد. در این راستا، پژوهشدرصدد پاسخگویی به این پرسش است که از دیدگاه سهراب سپهری، معماری و طبیعت چه نسبتی با یگدیگر دارد. اینمقاله با استفاده از روش تفسیری- تاریخی و با استخراج و جمع آوری اشعار و نوشته هایی از سهراب سپهری در ارتباط با معماری و طبیعت، به واکاوی و تبیین نسبت معماری و طبیعت از دیدگاه سهراب سپهری می پردازد و از روشتحلیلی- توصیفی، در تجزیه و تحلیل داده ها، بهره می برد. در نتیجه، تلاش دارد تا توجه ویژهی او را به ارتباط مسالمت آمیز فضای زندگی انسان با طبیعت و پیوند ناگسستنی میان معماری و طبیعت، به مخاطب نمایان سازد.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، سهراب سپهری ، شعر ، نوشته ادبی