بررسی شاخصه های ارتقای کیفی محیط های مسکونی شهری با نگاهی به کشاورزی شهری

کشاورزی شهری، پرورش، پردازش و توزیع موادغذایی در شهرها و اطراف آن است. در واقع نگاهی است به جامعه و شهرسازی که سرنخ های متنوع شهرسازی و طراحی را به سیستم های متنوع کشاورزی و غذایی باثبات پیوند می دهد. بر اساس تعریف، یک سیستم پایدار و کارآمد در جهت پاسخ به نیازهای اکولوژیکی و اقتصادی شهر بوده و با برگرداندن هویت و حس مکان به مناظر کشاورزی وحاشیه های تخریب شده و یا درآستانه تخریب از تغییر کاربری و نابودی آن جلوگیری می نماید. علاوه بر آن می تواند به احیا و بازسازی این م ناظر و در نتیجه به پایداری محیط شهر منجر گردد. در بیشتر کشورهای توسعه یافته، کشاورزی شهری بهعنوان تفریح و سرگرمی و موقعیتی که افراد جامعه با کار کشاورزی از تنشهای شهری دور شده و به آرامش میرسند، دیده می شود و قلمرو آن را زمین های کوچک رها شده در بخش های میانی شهر با تراکم ساختمانی بالا می دانند. حال آنکه کشاورزی شهری در تعریف صحیح خود، طرحی فراتر می باشد. نتایج مطالعات حاکیاز آن است که به کارگیری کشاورزی شهری نه تنها در کاهش آلودگی زیست محیطی موثر است بلکه باعث بهبود کیفیت محیط زیست و ایجاد محلی سالم برای زندگی در شهر شده بلکه می تواند به ایجاد درآمد در اینفضاهای کوچک شهری منجر شود و از مزایایی که کشاورزی شهری برای محیط زیست شهری بههمراه دارد و خصوصا در اجرای بام سبز و باغهای عمودی بسیار مشهود است.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، شهر ، فضاهای مسکونی ، انسان