استفاده از تیوری ارتعاشات تصادفی در تعیین درز انقطاع مورد نیاز بین دو سازه همجوار و مقایسه آن با ضوابط آیین نامه زلزله ایران

زمانی که دو ساختمان های کنار هم، در اثر بارهای جانبی مرتعش می گردند، در حین ارتعاش رفتار متفاوتی از خود بروز می دهند . در واقع ارتعاش سازه ها مشابه و هماهنگ با یکدیگر نخواهند بود. دلیل تفاوت در عملکرد دینامیکی سازه ها، وجود اختلاف در خصوصیات دینامیکی ساختمان های هم جوار می باشد. معمولا سازه های هم جوار از ابعاد و اندازه های پلان و ارتفاع، جرم، سختی، زمان ساخت، کاربری، آیین نامه مورد استفاده در طراحی و سایر موارد مشابه یکسان نیستند و در نتیجه خصوصیات دینامیکی متفاوتی دارند. تفاوت در عملکرد ساختمان های هم جوار، احتمال برخورد سازه ها به یکدیگر و وارد آمدن خسارت های متفاوت سازهای و غیر سازهای را بیشتر می کند. برای پیشگیری از برخورد سازه ها در حین ارتعاش، آیین نامه های مختلف فواصلی متناسب با پلان و ارتفاع سازه ها تحت عنوان درز انقطاع برای حریم هر سازه پیشنهاد کرده اند. اما در زلزله های گذشته مانند زلزله 1985 مکزیکوسیتی و یا زلزله 1989 لوماپریتا و ... برخلاف انتظار محققین مشاهده شد که علیرغم رعایت کردن این فاصله بازهم برخورد سازه های هم جوار امری گریز ناپذیر می باشد. در این تحقیق برای بررسی بیشتر این موضوع و محاسبه میزان درز انقطاع مورد نیاز، از روش ارتعاشات تصادفی برای فرموله کردن روابط ریاضی و محاسبه فاصله مناسب بین ساختمان های مجاور استفاده شده است. همچنین در انتها مقایسه ای بین مقدار درز انقطاع مورد نیاز بین دو سازه همجوار توسط رابطه پیشنهادی در مقاله و ضوابط پیشنهاد شده آیین نامه انجام شده است.

کلیدواژه های استفاده از تیوری ارتعاشات تصادفی در تعیین درز انقطاع مورد نیاز بین دو سازه همجوار و مقایسه آن با ضوابط آیین نامه زلزله ایران:

دوره تناوب ، برخورد ساختمان ها ، درز انقطاع ، ساختمان همجوار