تاثیر معماری بومی مازندران در طراحی مجتمع های مسکونی پایدار با تاکید بر افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین

در توسعه پایدار بعنوان جدیدترین راهکار در زمینه مقابله با دغده های اصلی بشر برای بازنگری مبانی و راهکارهای مدرنیسم به ویژه در عرصه های شهری و معماری مطرح شده است. این موضوع می تواند از طریق سه مولفه اصلی اقتصادی، آلودگی زیست محیطی و جنبه های فرهنگی - اجتماعی به تعادل برسد. دو اصل اول تکنیکی بوده و همواره مورد توجه واقع شده اند. آنچه مغفول مانده، اصل سوم می باشد که به عنوان پایداری اجتماعی مطرح می گردد و برگرفته از فرهنگ و معماری غنی بومی، روش های زندگی و تعاملات اجتماعی انسان ها می باشد؛ اما با افزایش روند شهرنشینی و نیاز به تامین مسکن انبوه، اینگونه از نیازهای انسان نادیده انگاشته شده اند. پژوهش حاضر، اصول پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی از بعد راهکارها و پتانسیل های نهفته در معماری بومی مازندران را مورد بررسی قرار می دهد. در این راستا با تکیه بر روش تحقیق پیمایشی و نتایج استخراج شده از پرسشنامه ها، اصول پایداری اجتماعی برگرفته شده از معماری بومی منطقه و رابط بین این اصول از دید جامعه آماری هدف مشخص شده و در نهایت در هشت گروه پویایی فضاهای باز و نیمه باز مشترک، آسایش، مدیریت مبتنی بر ایجاد تعاملات اجتماعی و آرامش، تشخیص ورودی و لابی ها، امنیت، رعایت حیرم سازی فیزیکی و بصری، هویت و خوانایی در کالبد بیرونی بنا و دسترسی به ترتیب اولویت و اهمیت از دیدگاه جامعه آماری تقسیم بندی نموده و به عنوان اصول علمی و راهکارهای معماری از آن ها در طراحی مجتمع های مسکونی امروزی می توان بهره جست.

کلیدواژه ها:

مجتمع ممکونی ، توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، معماری بومی مازندران ، تعاملات اجتماعی