بررسی معیارهای طراحی اقامتگاه گردشگری در بافت سنتی شهر کرمان با رویکرد زمینه گرایی

وجود صدها محوطه باستانی در مناطق کویری و به کرمان، موید آن است که انسانها در طول تاریخ با توجه به قدمت حضورشان همه این مناطق را زیرپا گذاشته و با مشاهده اندک پتانسیل زیست انسانی با توجه به تکنیک در دسترس، بنیان زندگی اجتماعی را بنا نهاده اند . شرایط آب و هوایی در کویر دشوار است اما با طراحی همساز با اقلیم در این مناطق، گذشتگان بر شرایط دشوار آن فایق آمده و زندگی در این مناطق را آسان نموده اند. در حال حاضر طراحی های نامناسب بدون در نظر گرفتن شرایط اقلیمی در بعضی نقاط موجب شده تا مردم با این تصور که زندگی در این مناطق بسیار دشوار است، حاشیه ی کویرها را ترک کرده، به مناطق با شرایط آب و هوایی مناسب تر کوچ کنند. و در دسته دیگر از این مناطق که برای سکونت دایم مناسب نمی باشد ولی دارای جاذبه های گردشگری فراوانی هستند، در نظر نگرفتن امکانات و تسهیلات لازم برای گردشگران موجب شده که این بخش عظیم از سرمایه ملی به دست فراموشی سپرده شود . مطالعه ی راهکارهای ابتکاری پیشینیان برای دستیابی مطلو ترین پاسخ به نیاز زیستی ساکنان این مناطق، تعریف نمودن درست مفهوم توسعه ی حیات در کویر و خلق راهکارهای ابتکاری در راستای طراحی همساز با اقلیم این مناطق، بدون شک تنها راه بقای این سرزمین ها به عنوان مهمان دار انسان خواهد بود. یکی از راه های معرفی بیابان بعنوان فضایی برای گردشگری ، بکارگیری هنرهای محیطی در طراحی فضاهایی است که بتواند موجبات جذب گردشگران را فراهم نماید. از جمله مشتقات هنرهای محیطی می توان به هنر معماری زمینه گرایی اشاره کرد. لذا در این تحقیق به بررسی معیارهای طراحی اقامتگاه گردشگری در بافت سنتی شهر کرمان با رویکرد زمینه گرایی، اقدام شده است. پژوهش حاضر کاربردی و از نظر روش تحقیق تحلیل محتوایی متون خواهد بود. نتایج پژوهش نشان داد ، طراحی مبتنی بر فرهنگ و معماری بومی و ملی و توجه به اصول و مفاهیم با ارزش، توسعه و بسط آنها مانع از بروز ناهنجاری های فرهنگی و اجتماعی در جامعه میزبان خواهد شد. همچنین، این نوع طراحی در تعامل با محیط است و به غنای بصری و بهبود مولفه های کیفیت محیطی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه گردشگری ، بافت سنتی ، زمینه گرایی ، پایداری شهری