بررسی منطق فازی و کاربرد آن در مسایل پیچیده

منطق فازی مفهوم حقیقت جزیی را مطرح میکند یعنی حقیقت چیزی بین به تمامی درست و به تمامی نادرست است. تیوری منطق فازی اولین بار توسط ریاضیدان ایرانیالاصل لطفیزاده در سال 1965 طی مقالهای تحت عنوان مجموعههای فازی به شکل رسمی مطرح گردید. این تیوری در پاسخ به عدم توانایی روش بولین در بسیاری از مسایل دنیای واقعیعنوان گردید. عملیات ریاضی کلاسیک فقط ( 0) و ( 1) را میشناسد، اما بسیاری از اطلاعات دنیای واقعی دقیق نبوده و دارای ابهام میباشند که منطق کلاسیک نمیتواند حقیقت را در این زمینه به صورت علمی مطرح نماید. منطق فازی بیانگر چارچوبی مفهومی برای بررسی نظاممند ابهام و عدم قطعیت چه از نظر کمی و چه کیفی است. این منطق برخلاف منطقباینری یا ارسطویی همه چیز را به شکل سیاه یا سفید، بلی یا خیر قرار نمیدهد؛ این منطق در بازه صفر و یک قرار داشته و با دوری از مطلقگویی (فقط صفر یا یک) از مقدار تعلق عضوی به مجموعه بحث میکند. منطق فازی که اساس نگرش آن به تفکرات سوفسطایی یونان قدیم و سیستمهای اعتقادی شرقی برمیگردد، جهانبینی جدیدی است که با نیازهایدنیای پیچیده کنونی بسیار سازگارتر از منطق ارسطویی است. منطق فازی ادعا دارد که جهان را آنطور که هست به تصویر میکشد. دنیای کنونی، دنیای مبهمات و عدم قطعیات است. مغز انسان عادت کرده است که در چنین محیطی فکر کند و تصمیم بگیرد و این قابلیت مغز که میتواند با استفاده از دادههای ناصحیح و کیفی به یادگیری و نتیجهگیری بپردازد؛ درمقابل منطق ارسطویی که لازمه آن دادههای دقیق و کمی است، قابل تامل میباشد

کلیدواژه ها:

منطق فازی ، منطق ارسطویی ، منطق دو ارزشی ، منطق چندارزشی ، متغیرهای فازی