بررسی بافت مرکزی کلانشهر تهران با شاخص های شهر دوستدار زن

شهر دوستدار زن در مفهومی وسیع اشاره به شهری مطلوب و مناسب زندگی اجتماعی زن در ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی، حقوقی، کالبدی، بهداشت و سلامت و سایر امور زندگی اجتماعی شهری دارد. هدف از ایجاد شهر دوستدار زن، ایجاد فضا و امکاناتی در شهر و ابعاد مختلف زندگی شهری است که فعالیت زنان در شهر را تسهیل کرده و زندگیشان را درون فضای شهری آسان تر کند. علی رغم توسعه این مفهوم در برخی کشورها،تاکنون پروژه و طرح مشخصی تحت این عنوان در ایران وجود نداشته است. به بیان دیگر، هدف از این تحقیق بررسی یکی ازموضوعات اصلی در نظریه اجتماعی شهر، یعنی مناسبات میان فضای شهری و زنان در جامعه ایران، با توجه به دیدگاه ها و ایده های زنان است. این پژوهش می تواند ما را به درکی عمیق تر و مفهومی از خواست ها و علایق و هم چنین مشکلات زنان در زندگی شهری و دست یابی به برخی از ویژگی ها و معیارهای یک شهر دوست دار زن برساند. پژوهش حاضر با هدف بررسی فضاهای بافت مرکزی کلانشهر تهران (منطقه 12 شهرداری تهران) با شاخص های شهر دوستدار زن است. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی و تحلیلی است. جمع آوری داده ها بصورت مصاحبه و پرسشنامه است. جمعیت آماری زنان 18 تا 60 سال ساکن منطقه 12 شهرداری تهران اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که براساس پرسشنامه، منطقه 12 شهرداری تهران از نظر ابعاد کالبدی، زیباشناسی و اجتماعی کمتر حد میانگین یعنی 3 می باشند و در نتیجه فضاهای بافت مرکزی شهری از نظر شاخص های دوستدار زن نامناسب می باشد و کلانشهرتهران جنسیتی است و بیشتر در اختیار مردان قرار گرفته است. برای رسیدن به شهر دوستدار باید بافت مرکزی تهران به سمت شهر فعال، شهر دوستدار کودک، تهران فراغتی، تهران عادلانه، امن حرکت کند.

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار زن ، عدالت و برابری ، شهر جنسیتی ، بافت مرکزی تهران