تاثیر خصوصیات اقلیمی در طراحی خانه های سنتی شهر آمل با رویکرد معماری پایدار

امروزه معماری پایدار به عنوان الگویی مناسب برای طراحی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با نگرش به معماری بومی سنتی در می یابیم که معماران بناها را با هماهنگی زیاد در طبیعت بنا نموده و با توجه به محدودیت ها و امکانات جغرافیایی طرح،بهترین شرایط زیستی را برای کاربران فراهم نموده اند. معماری بومی مازندران به عنوان نمونه ای از یک معماری بومی آمیخته با طبیعت به شمار می رود که از مهمترین نشانه های آن خلق فضایی آرامش بخش و همساز با اقلیم می باشد. این معماری بااستفاده از ساخت مایه های بوم آورد و مصرف و ذخیره مناسب منابع انرژی، پایداری خود را تضمین نموده است. مطالعه دقیق و عمیق ساختارهای شکل گیری فضاها و روابط حاکم بین آن ها ضرورتی است که می تواند راه کارهای مناسب برای زندگیامروز در پی داشته باشد. اگرچه این معماری در شرایط زمانی و مکانی خود پایدار بوده و تکرار عینی آن در زمان حال امری تقریبا غیر ممکن است ولی می توان با استخراج ویژگی های قابل تکرار آن که سال ها موجب پایداری در اقلیم خود بوده اند به بخشی از اهداف پایداری در معماری امروز دست یافت. در مقاله حاضر سعی شده است تا پس از توضیح اجمالی درباره معماری پایدار و اصول طراحی آن مهمترین ویژگی های اقلیمی و الگوهای پایدار در معماری بومی شهر آمل مورد بررسی قرار گیرد و با استخراج برخی از مهمترین موارد قابل تکرار، آن ها را به عنوان الگوهایی قابل استفاده در معماری حال حاضر معرفی نماید. دراین تحقیق از روش تحلیلی – توصیفی و تطبیقی استفاده شد، و اطلاعات مورد نیاز به شیوه کتابخانه ای با مراجعه به اسناد و مدارک قابل ارجاع، به دست آمده است. در این روش با مطالعه مشخصات اقلیمی و تحلیل اطلاعات مستند از این اقلیم ، به توصیف پارامترهای اقلیمی پرداخته شد، و سپس به روش تطبیقی و با مراجعه به دو نمونه از معروف ترین خانه های سنتیمنطقه، اصول طراحی معماری شهر آمل تعریف شده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری اقلیمی ، مسکن بومی ، آمل