بررسی راهکارها و لزوم پیشگیری از آنفلونزای مرغی زئونوتیک در ایران

از سال 2003 میلادی شاهد افزایش نگرانیها در رابطه با ویروس آنفلوانزای مرغی 1 N 5 H در سراسر دنیا هستیم ، زیرا میلیون ها پرنده در آسیا نابود شده اند و جان بیش از دهها انسان گرفته شده است . ادامه شیوع بیماری در تعدادی از کشورهای آسیایی - به خصوص کشورهای همسایه ایران - به معنی یک زنگ خطر جدی برای مراقبت از بیماری به منظور حفظ سلامت عمومی و جمعیت طیور کشورمان تلقی می شود . در جلسه رؤسای FAO در سال 2004 میلادی ، استفاده از واکسیناسیون به عنوان یک استراتژی جهت کنترل بیماری مطرح گردید و در مواقعی توصیه شد که خطر شیوع بیماری به طور گسترده وجود دارد و از طرق دیگر کاهش دادن میزان آلودگی میسر نیست . دلیل اصلی طرح این پیشنهاد اینست که در شرایط کنونی ریشه کن کردن حیوانات آلوده ممکن است منجر به حذف منبع غذایی عمده جوامع روستایی و شهری شود و به عملکرد تجاری صنایع مرغداری نیز لطمه بزند . با در نظر گرفتن این نکته که ویروسهای با پاتوژنیسیته پائین قادرند به ویروسهای با پاتوژنیسیته بالا HPAI جهش یابند و همچنین امکان بازآرائی ژنتیکی در ویروس ، لزوم نظارت مداوم به روی ویروسهای آنفلوانزا در پرندگان مهاجر ، برای آگاهی از اینکه چه ویروس هایی در بین مخازن در حال چرخش اند ضروری به نظر می رسد . بدین وسیله می توان سویه های ویروس را شناسایی و ذخیره کرد و برای آماده سازی واکسن جهت پیشگیری و کنترل بیماری ، در موارد اپیدمی مورد استفاده قرار داد . اما اعتقاد بر اینست که اگر واکسیناسیون به تنهایی استفاده شود و به طور شایسته ای به عنوان بخشی از یک استراتژی کنترلی وسیعتر و کاملتر بکار گرفته نشود ، دستیابی به ریشه کنی بیماری آنفلوانزای مرغی محقق نخواهد شد ، این بیماری متقاطع به عنوان تهدیدی برای سلامت عمومی جوامع باقی خواهد ماند و منجر به آندمیک شدن بیماری در منطقه خواهد شد . در این بررسی سعی شده تا علاوه بر بیان اقدامات پیشگیرانه موثر در کشور ، آخرین یافته های علمی در خصوص تشخیص سریع بیماری ارائه گردد