بررسی نظریه کنش متقابل نمادین از منظر جامعه شناسی پدیدار شناختی

به هنگام بررسی نظریه کنش متقابل نمادین، یکی از دریافت های ممکن که میان نظریه پردازان مکاتب جامعه شناختی رواج مییابد، تکیه افراطی این نظریه بر مفاهیم زبان کاوانه و نمادین است. از سویی دیگر این مکتب مانند پسامدرنیسم که با تکیه بر زبان گروی افراطی هرگونه سوبژکتیویته، عینیت اجتماعی و درک استعلایی را ناممکن میپندارد نیز به عینیات اجتماعی نمینگرد، بلکه در پس مفروضه های خود ضمن تاکید بر امر زبان، درکواقعیت های اجتماعی را به امری منوط میکند که در درون بستر نظری خود فاقد آن است. به مدعای این نوشتار؛استعلام هوسرلی(و نه کانتی) مندرج در جامعه شناسی پدیدار شناختی، به ویژه ملاحظات اشکال جدیدتر آن در اتنومتدولوژی و تاکید بر ساخت اجتماعی واقعیت میتواند حلقه مفقوده نظریه کنش متقابل نمادین و رکن تکمیل کننده آن به شمار آید. در این مقاله ضمن بررسی اجمالی هر دو مکتب، تلاش میشود تا بستره منشینی این دو فراهم آمده و نشان داده شود که چگونه این همنشینی میتواند به تولید روشی استعلایی در احصاء و درک واقعیتهای اجتماعی منجر گردد.

کلیدواژه ها:

کنش متقابل نمادین ، پدیدار شناسی ، واقعیت اجتماعی ، زبان ، نماد