باز زنده سازی شریانهای زیستی شهر- منطقه 7 تهران

معمای چگونگی دسترسی پایدار به آب با صرف حداقل انرژی و کمترین آسیب به طبیعت و فرآیندهای طبیعی، در دل شریانهای زیستی کهن سرزمین ایران نهفته است. قنات، این میراث جهانی، نشات گرفته از بوم و فرهنگ سرزمین پهناور ایران، قدیمی ترین و کارآمدترین روش استحصال آب از دل کویر است. قنات ها شیوه ای سنتی از توسعه پایدار منابع هستند به گونه ای که اولا بخش عمده کانال آب در زیر زمین قرار گرفته و در نتیجه هدررفت آب بر اثر تبخیر و نفوذ در خاک کاهش پیدا می کند. دوم اینکه نیروی سیستم از طریق جاذبه زمین تامین می شود و نیازی به پمپاژ نیست و سوم اینکه از آب های زیرزمینی به صورت تجدیدپذیر استفاده می شود، این مزیت خود فواید دیگری را نیز به همراه دارد. محو قنات ها، نه تنها از بین رفتن و نابود شدن شیوهای کارآمد از استحصال آب است بلکه محو یک فرهنگ و یک میراث گران بهای تاریخی محسوب می شود بازشناسی و توجه به این فن علاوه برتامین نیازهای زیستی کشور، احیای فرهنگ بومی و ملی نیز محسوب می شود. هدف اصلی این پژوهش، استفاده از طراحی بوم گرا به منظور حفظ و ارتقای کیفیت محیطی منطقه 7 تهران است. هدف دیگر این پژوهش الهام از ساختار قنات قدیمی موجود در منطقه و احیای خاطره ذهنی حضور طبیعت در شهر و پیوند آن در گذشته، باززنده سازی و استفاده از آن برای هویت بخشی و تقویت فرهنگ بومی است.

کلیدواژه ها:

زیست بوم ، شریان زیستی ، شهر ، قنات