ارزیابی شاخص محیط زیست در حمل و نقل پایدار شهری با بررسی برنامه توسعه چهارم و پنجم در ایران

در سال های اخیر، آلودگی هوا به عنوان معضلی لاینحل گریبان گیر اکثر کلان شهرهای کشور شده است. اثرات مخرب زیست محیطی و انسانی افزایش آلودگی هوا و به تبع آن از بین رفتن حقوق اولیه شهروندی باعث ایجاد نگاهی ویژه به این مسیله شده است. از طرفی مطالعات زیست محیطی نشان از سهم بالای حمل و نقل شهری در آلودگی هوا داشته که متاسفانه به دلیل عدم تهیه لیست انتشار آلاینده ها (به جز در کلانشهر تهران) نمی توان پایشی دقیق از سهم هر یک از آلاینده های مرتبط با حمل و نقل شهری ارایه کرد. آمار به روشنی بیانگر رشد روزافزون سفرهای شخصی و به تبع آن افزایش ترافیک و مصرف سوختهای فسیلی می باشد که منجر به برنامه ریزی و فعالیت در زمینه های مختلف شده است و شهرداری ها به بهانه نداشتن بودجه و اعتبار در این زمینه ها پاسخگو نمی باشند.در این مقاله سعی شده است با ارایه نمایی از وضعیت فعلی حمل و نقل و ترافیک شهری در قالب شاخص محیط زیست و انرژی و با درنظر گرفتن تکالیف مشخص شده در برنامه های توسعه قبلی و قوانین، فعالیتهای انجام شده در سالهای اخیر و نتایج منجر از آن بپردازیم و در نهایت از طریق مصاحبه با کارشناسان امور شهری سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور با بررسی چالشها، تهدیدها، فرصتها، و قوانین مرتبط، نسبت به حمایت شایسته از بهبود حمل و نقل و ترافیک شهری در برنامه های آینده توسعه کشور اقدام گردد.در این مقاله دریافتیم کشور ما در کاهش تولید گازهای گلخانه ای موفق نبوده و در صورت ادامه روند فعلی همچنان جزو 10 کشور برتر تولید گازهای گلخانه ای باقی می ماند.