مقایسه ابعاد کالبدی و اجتماعی معماری سنتی و جدید شهر یزد

خانه ایرانی که در روزگار سنتی به ممد معماری هزاران ساله اش مهد پرورش انسانهایی بود که به جستجوی انسانیت در این سرای موقت می پرداختند، در روزگار معاصر از ماهیت سنتی خود فاصله گرفت و آراب و پرورش انسانی را به گوشه ای نهاد، برای انسان سنتی خانه برایش تذکر بود، محل خلوت با خود، پرداختن به درون و در یک کلام محل شدن. این پژوهش به دنبال درک تغییرات رخ داده بر خانه ایرانی است و بررسی و تحلیل الگوی سکونت و بافت قدیم و جدید شهر یزد از لحاظ مولفه های اساسی کالبدی و عملکردی است. در این پزوهش مجموعه های ستنی و مجموعه های آپارتمانی در شهر یزد به لحاظ ابعاد کالبدی و اجتماعی مقایسه شده اند و بر این اساس سعی در برجسته نمودن تفایت های ماهیت خانه و مسکن است. روش این پژوهش تاریخی، توصیفی و میدانی است. ابزار جمع آوری اطلاعات در راستای دستیابی به هدف، اسناد مربوط به گونه شناسی مسکن در شهر یزد از گذشته تا کنون است. در این پژوهش گونه هایی از پلان خانه های قدیمی و مجموعه های فامیلی بررسی و ابعاد اجتماعی و فرهنگی آنها تجزیه و تحلیل شده است. نتایج نشان دهنده آن است که مسکن امروزی حاصل کاهش تدریجی هویت و عملکرد خانه های سنتی است که نتوانسته استباری عناصر کالبدی آن جایگزینی بیاید و الگویی عاریتی و تک عملکردی برای سکونت و به عبارتی ارزش خود را از دست داده و به خوابگاه تبدیل شده است.

کلیدواژه ها:

ابعاد اجتماعی ، معماری سنتی ، معماری جدید ، یزد