از شهرسازی اسلامی تا شهرسازی پایدار؛ بررسی تطبیقی الگوها مطالعه موردی: محله شاه ابوالقاسم شهر یزد

موضوع پایداری در سال های اخیر بخش وسیعی از ادبیات شهرسازی را به خود اختصاص داده است. مطرح شدن نظریه توسعه پایدار در دهه های پایانی قرن بیستم و در پی آن شهرهای پایدار، ارائه تعاریف گوناگون و راهکارهای متنوع و نیز اقداماتی عینی به مثابه تجارب و مصادیقی ارزنده، مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه، بطور جدی در شهرسازی برای ایجاد تعادل میان سطوح متنوع زیستی با درک از محیط نشان از اهمیت روز افزون این موضوع دارد. از سویی شهرنشینی با ورود اسلام وارد مرحله جدیدی شد به طوری که شالوده زندگی بشری دگرگونی یافت و در راستای قوانین اسلامی در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و کالبدی دچار تحول شد. در پی این تحولات و مطابق با ایدئولوژی جامع دین اسلام، مفهوم شهرسازی اسلامی بعنوان یک مقوله جدید در شهرسازی در سطح جهان و بویژه در کشورهای اسلامی مطرح شد که بطور معمولی در امور کالبدی ساخت و طراحی شهرها نمود پیدا کرده است. هدف از این مقاله آن است که با معرفی و بررسی شاخص های شهرسازی پایدار و ویژگی های شهرسازی اسلامی و بررسی تطبیقی آنها به این ادعا دست یابد که شهرسازی اسلامی و شهرسازی پایدار با یکدیگر قرابت دارند. برای این منظور با استفاده از روش تحقیق کیفی و کمی به جمعآوری دادهها بر مبنای ترکیب مطالعات اسنادی و میدانی خواهیم پرداخت. مطالعه موردی از میان یکی از محله های قدیمی شهر یزد انتخاب خواهد شد و در آن متغیرهای محیط کالبدی، اجتماعی و اقتصادی خاص آن که به پایداری محله و ماندگاری وجوه اسلامی آن انجامیده است، مورد بررسی قرارخواهد گرفت

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، توسعه پایدار ، شهر پایدار ، شهرسازی اسلامی ، شهرسازی پایدار