سطح بندی و برنامه ریزی توسعه مناطق شهری شیراز

یکی از ویژگیهای شهرهای کشورهای جهان سوم،تمرکز شدید وعدم تعادل درمناطق شهری است، این ویژگی معلول نتایج سیاستهای رشد قطبی به شمار می آید که در نتیجه این سیاست، تمام امکانات وقدرت در یک یا چند منطقه تمرکزمی یابدوسایر مناطق به صورتحاشیه ای عمل می نمایند . برای ایجاد تعادل و به منظور شکل دادن فضاهای مناسب وهمگون، بحث برنامه ریزی مطرح شده و اولین گامدر برنامه ریزی شناخت نابرابریهای اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی نواحی مختلف می باشد . این پژوهش در این راستا به بررسی نابرابریهای مناطق شهر شیراز از طریق رتبه بندی آنها می پردازد . دراین پژوهش 9 شاخص کلی در نظر گرفته شده است که این شاخص ها در زمینه آموزشی، فرهنگی، معین، درمانی و...انتخاب گردیده اند و سالهای مورد بررسی در این پژوهش دوره 1388 - 1391 می باشد.تکنیک تاپسیس و مدل رگرسیون روشهای اصلی بکار برده شده در تحقیق می باشند.نتایج رتبه بندی نهایی مناطق نشان می دهد که از حیث شاخص های بکارگرفته شده در طی دوره مورد بررسی منطقه1در رتبه اول ،منطقه 3در رتبه دوم،منطقه 8 در رتبه سوم،منطقه 2در رتبه چهارم،منطقه 4در رتبه پنجم،منطقه 6در رتبه ششم،منطقه 5دررتبه هفتم،منطقه 9دررتبه هشتم و منطقه 7در رتبه نهم و آخرقرار گرفته است و همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد سطح معناداری بدست آمده 013 / 0می باشد که چون کمتر از 5 / 0 است تاثیر متغیرها معنادار می باشد.