بهبود کیفیت جوشکاری مقاومتی نقطه ای در آلومنیوم به کمک مدل فازی عصبی و الگوریتم ژنتیک

پژوهش حاضر به منظور مدل سازی و بهینه سازی جوشکاری نقطه ای صورت گرفته است به این ترتیب پارامترهای شامل جریان الکتریکی، نیروی الکترود، زمان جوشکاری و ضخامت ورق به عنوان پارامترهای موثر در جوشکاری در نظر گرفته شده است. در ابتدا با استفاده از روش فازی-عصبی یک مدل فازی با چهار ورودی و یک خروجی برای تخمین میزان استحکام جوش ارایه شده است. هدف انجام فرآیند با کمترین میزان مصرف انرژی و در عین حال داشتن بیشترین استحکام می باشد. برای شناسایی مدل جوشکاری نقطه ای از داده های آزمایشگاهی (که از 24 آزمایش با استفاده از روش طراحی مرکب مرکزی به دست آمده است) استفاده شده است. پس از استخراج مدل ANFIS، کمک مدل حاصل از بهینه سازی ژنتیک برای افزایش استحکام جوش در کنار کاهش توان مصرفی استفاده شده است. نتایج به دست آمده از مدل سازی نشان می دهد مدل فازی عصبی با دقت خوبی میزان استحکام جوش را تخمین می زند. همچنین بهینه سازی نشان می دهد با پارامترهای بهینه به دست آمده، علاوه بر کاهش میزان انرژی مصرفی، استحکام جوش به میزان چشم گیری افزایش داده شده است.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، بهینه سازی ، جوشکاری نقطه ای ، مدل فازی عصبی ، منطق فازی