بررسی میزان تغییرات بیابانزایی در جنوب شرق اهواز با استفاده از سنجش از دور و GIS

بیابان زایی یکی از عوامل تهدید کننده حیات بشری است که موجب تخریب منابع طبیعی می شود. بنابراین شناخت پدیده بیابانزایی و عوامل موثر بر تشدید آن برای کشور ما دارای اهمیت حیاتی می باشد. پایش زمانی و دقیق تغییر عوارض سطح زمین برای درک روابط و کنش های متقابل بین انسان و پدیده های طبیعی به منظور تصمیم گیری بهتر خیلی مهم است. داده های سنجش از دور منابع اولیه ای هستند که به طور گسترده برای پایش تغییر در دهه های اخیر مورد استفاده واقع شده اند. هدف این مقاله کشف تغییرات بیابانزایی مربوط به یک دوره 13ساله می باشد که در این مطالعه از تصاویر ماهواره لندست مربوط به ماه فوریه در دو دوره 1991و2014 که از سایت USGS دانلود گردید استفاده شد. تصاویر مزبور دارای level1 بوده که فقط تصحیح اتمسفری بر روی آنها اعمال گردید. پس از اعمال تصحیحات لازم روی تصاویر برای حذف نویز و کاهش ابعاد داده ها از روش Minimum Noise Fraction(MNF) استفاده شد. بر روی تصاویر در ابتدا طبقه بندی نظارت نشده به منظورشناسایی تعداد کلاس موجود در منطقه و طبقه بندی نظارت شده Maximum Likelihood اعمال گردید نتایج دقت طبقه بندی نشان دهنده بالا بودن دقت این روش می باشد. به منظور کشف میزان تغییرات مربوط به هر کلاس پوشش گیاهی، خاک خشک ومرطوب و آب از روش Change Detection استفاده شد که نتایج نشان دهنده دخالت عوامل انسانی به صورت افزایش اراضی کشاورزی و انتقال آب در منطقه می باشد که هر یک بر تشدید بیابانزایی موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

بیابانزایی ، پایش تغییر کاربری اراضی ، الگوریتم حداکثر احتمال ، Change Detection