بررسی نقش آمایش سرزمین در توسعه پایدار و حفاظت از محیط زیست(نمونه موردی:استان گیلان)

آمایش سرزمین تنظیم رابطه انسان و فعالیتهای انسان در فضا، رویکردی کل نگر، جامع نگر و بلندمدت در برنامه ریزی محسوب می شود، بنابراین آمایش سرزمین وظیفه تنظیم و هماهنگ سازی راهبردها و جهت گیر ی های کلی بخش ها ومناطق کشور را به عهده داشته و تدوین سیاست های اجرایی و برنامه های عملیاتی توسعه بر مبنای این راهبردها به عهده بخش های مختلف اقتصادی و اجتماعی است.مطالعات فضایی هریک از مناطق کشور عزیزمان ایران بر اساس مطالعه پتانسیلها ی موجود وبالقوه نیروی انسانی ، منابع کانی سرمایه ای غنی ، تنها استراتژی راهبر ی است که براساس توجه اساسی بهامکانات زیست محیطی آن منطقه حفظ نگهداشت آن ، توسعه پایدار را ممکن می سازد.هدف اصلی توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقا سطح زندگی برای همه چه نسل کنونی و چه نسل آینده و همچنین حفاظت و اداره بهتراکوسیستم ها می باشد. در واقع با آمایش سرزمین می توانیم به اهداف توسعه پایدار دست یابیم. آمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه از امکانات در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و در قلمرو جغرافیایی خاص است. در این طرح مزیتهای فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی، ساماندهی و نظام بخشی می شود. این کار با هدف ایجاد رابطه منطقی بین توزیع جمعیت و انجام فعالیت ها در پهنه سرزمین با توجه به ویژگی های فضایی مناطق است . راهبردهای آمایش سرزمین براساس اولوی تبندی ها، نقش پذیری و قابلیت سنجی هر یک از مناطق، محصولات مشخص مناسب برای هر منطقه را معین می کند.در این مقاله ابتدا مفهوم کلی آمایش سرزمین ، مولفه ها و ویژگی های آمایش سرزمین ، عوامل موثر در آمایش سرزمین،ونقش آن درتوسعه پایدار وحفاظت از محیط زیست استان گیلان مورد بررسی قرار می گیرد .روش تحقیق توصیفی-تحلیلی وروش گرد آوری اطلاعات کتابخانه ای ومیدانی می باشد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، حفاظت از محیط زیست ، استان گیلان