بررسی شکل گیری معماری معاصر ایران در بستر شهر مدرن

با آغاز دوره پهلوی و مدرنیزه کردن ایران، فیودالیسم ایرانی با فرمان حاکمیت در غیاب رقابت های اقتصادی و سرمایه داری که در غرب موجب از میان رفتن فیودالیسم شده بود از میان رفت و طبقه ی شهرنشین مورد عنایت حاکمیت قرار گرفت. با از میان رفتن قلمروهای فیودالی، فیودال، نقش بورژوا را بر عهده گرفت و مفهومی ایرانی پدید آمد. بورژوا فیودال ایرانی با تکیه بر سرمایه و نگرش به غرب، جنبه های زیباشناسانه ی مدرن را مد نظر قرار داد و طبقه نوظهور نخبگان را برای برآوردن نیازهای خود، به کار گرفت. پروژه های عظیم و وسیع ساختمانی با مدیریت بورژوا فیودال ایرانی یا سرمایه دار خارجی یکی پس از دیگری تعریف و اجرا میشد که نتیجهی آن در کنار کسب تجربه ایجاد بافت های همگن شهری و دانه های بزرگ شهری طراحی شده بود که عملا سلول های بنیادین بافتها و کالبدهای شهری را به وجود آوردند.در دهه شصت، با توجه به تغییرات عمیق در تعاملات اجتماعی، طبقه بورژوا فیودال ایرانی و عمده ی متخصصان باسابقه، در حاشیه قرار گرفتند؛ این رخداد، منتج به ایجاد طبقه ای جدید با انگاره-ای پندارگونه از بورژوا فیودال ایرانی و تخصص شد. در این میان، این طبقه ی نوظهور را میتوان سود جویانی نامید که ی سعی دارند شهرنشینان را در کنترل نگه دارند. این نوشتار، به پیشینه و روش این سود جویان در حفظ و توسعه ثروت خود از طریق بیمار و معلول نگه داشتن سلیقهی زیبایی شناسی شهرنشینان میپردازد و نقدی دارد بر واکنش نهادهای صیانت کنندهی فرهنگ و مدنیت جامعه ی ایرانی نسبت به این اتفاق. این سودجویان با یاری بخش ساخت وساز دولتی که در توهم سوسیالیزم بیولوژیک است و شهر را به سان انکوباتوری برای حیات گیاهی افراد می داند امتزاجی از سوق سلیقه ها به قهقرا را با کمک آموزش دیوانسالارانه، بر جامعه تحمیل می کند

کلیدواژه ها:

بورژو ا فیودال ایرانی ، مدنیت ، شهرنشینیcivitas urb