احیای فضاهای جمعی و اجتماعی با بازآفرینی و معاصرسازی فضاهای حمام های تاریخی

حمامهای عمومی جزیی از زندگی اجتماعی جامعه دیروز بودند که با ظهور مدرنیته، مورد اعتراض اصلاحگران جامعه در جهت افزایش معیارهای بهداشتی آن در تناسب با زندگی جدید قرار گرفت. اینتحولات با افزایش سطح بهداشت عمومی، باعث از رونق افتادن حمامها و تبدیل شدن حمامها به فضاهایی متروک در شهرها شدند. در حالی که حمام ها بر خلاف تصور رایج، صرفا، مکانی برای نظافت و تطهیرنبوده و با توجه به ظرفیتها و ویژگی های خود، دارای کارکردهای اجتماعی و حتی سیاسی در تمام تاریخ ایران است. الگوی حمامهای سنتی ایران حاکی از استمرار فضاهای گوناگون، تنوع فضاها، تنوع تزیینات وکارکردهای گوناگون در کنار یکدیگر است به نحوی که تمام نیازهای - روحی و جسمی- شخص را تحقق میبخشد. بنابراین با استفاده از ریخت شناسی و شناخت روابط اجتماعی موجود در حمام های سنتی، میتوان به احیای این فضاها پرداخت. بازآفرینی این فضاها میتواند سبب احیای فضاهای جمعی و تعاملات اجتماعی شود و در بحث پایداری اجتماعی نقشی بسزا ایفا کند. این کار از طریق ایجاد کاربریهایی درفضای حمام های سنتی مانند فضای اجرای مراسمات سنتی، فضای درمانی مانند ماساژدرمانی و آبدرمانی و فضای استخرها و ورزش های ابی و موارد مشابه صورت پذیرد. روش تحقیق در این مقاله برای تنظیم مبانی نظری استدلال منطقی و برای بررسی گونههای تاریخی، تاریخ پژوهشی و برای استنتاجات نهایی، استدلال منطقی است

کلیدواژه ها:

حمام تاریخی ، ریخت شناسی. فضاهای جمعی ، تعامل اجتماعی