مدل های امنیت جمعی در منطقه خلیج فارس

امنیت منطقه ای عبارت است از سطح پائین اختلاف و تنش دریک منطقه و وجود مکانیسم هایی که این اختلاف ها را با گفتگوو تفاهم حل و فصل و از تبدیل آنها به تشنج جلوگیری نمایند. وجود منابع مشترک اقتصادی ،ایدئولوژیکی و امنیتی باعث شد دولتها به سوی تشکیل اتحادیه های نظامی ، سیاسی و اقتصادی بروند. خلیج فارس منطقه ایست متشکل از هشت کشور با 4/5 میلیون کیلومتر مساحت، که طی چند دهه گذشته یک سلسله پیمان های امنیتی در منطقه ایجاد شد که این پیمانهای امنیتی نه تنها امنیتی را در منطقه خلیج فارس برقرار نکرد، بلکه باعث صف آرایی های کشورها در مقابل هم شد. علی رغم گذشت نیم قرن هنوز یک سیستم امنیت جمعی مشترک که همه کشورها را در بگیرد به وجود نیامده است. شکل گیری امنیت جمعی در خلیج فارس می تواند بر پایه سیستم 1+2+6 شکل بگیرد به طوری که هم، همه کشورهای منطقه را در بر گیرد و هم حضور بیگانگان کم رنگ باشد. بنابراین شکل گیری این سیستم را می توان به صورت معادله ای ساده بیان نمود به این صورت که: 10X1+3 X2=Y2-1 در این معادله X 1 امریکا و X 2 ایران و عددهای 10 و 3 به عنوان متغیرهای تاثیر گذاری یا توان تاثیر گذاری فرضی دو کشور یکی به عنوان قدرت منطقه ای (X2) و دیگری به عنوان ابرقدرت فرض شده و X 1 و Y2 امنیت پایدار درنظر گرفته شده است.در این مقاله ما به بررسی مدل های امنیتی در پی یافتن پاسخ به این سوال هستیم مدل های امنیتی در منطقه خلیج فارس کدامند. ایا سیستم ها و مدلی برای رسیدن به تفاهم وجود دارد؟ادعای ما این است که سیستم ها و مدلهای امنیتی که برای منطقه خلیج فارس ارائه شده یا می شود باید در آن مکانیسم هایی وجود داشته باشد که امنیت واقعی رادر دراز مدت برای تمام کشورهای منطقه خلیج فارس تأمین نماید.برای جمع اطلاعات ازروش کتابخانه ای و با استفاده از روشی توصیفی - تحلیلی ارزیابی و نتیجه گیری صورت گرفته و برای تهیه نقشه از GIS استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

منطقه خلیج فار ، مدل امنیتی ، امنیت جمعی ، ایران ، عربستان