ادب دینی در شاهنامه ی فردوسی

شاهنامه از بزرگترین شاهکارهای ادبیات فارسی است که هر چند یک اثر حماسی است، اما استاد توس آن را منحصر به گزارش جنگ و جدال های پهلوانان و توصیف میدان های نبرد نکرده و لابه لای داستان ها هر کجا فرصتی پیش آمده، به طرح مسائل فرهنگی از زبان خود یا به صورت غیر مستقیم از زبان شخصیت های داستان پرداخته و از این جهت آیینه ی تمام نمای فرهنگ ایرانی است. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با شیوه ی اسنادی به بررسی ادب دینی در شاهنامه می پردازد. منظور از ادب دینی مجموعه ی آداب و رسومی است که شاهان و پهلوانان در ارتباط با نیایش خداوند و بندگی در برابر او به جا می آوردند. بعضی از این آداب شامل ستایش هایی است که بر زبان می رانند یا در نامه ها بر قلم جاری می سازند و برخی هم کارهایی است که هنگام نیایش خداوند و برای اظهار بندگی در مقابل وی به جا می آورند، مانند: برخاک افتادن یا سر و روی بر خاک مالیدن. در شاهنامه از این جهت تفاوتی میان ایرانیان و انیرانیان نیست و همه ی مردم خداپرست از هر گروه و کشوری این آداب را به طور یکسان انجام می دهند.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شاهنامه ، ادب دینی ، ایرانیان ، انیرانیان