بررسی تاثیر خودمدیریتی برتوانمند سازی و شادی کارکنان (مطالعه موردی: دانشگاه شاهرود)

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خود مدیریتی بر توانمندسازی و شادی کارکنان دانشگاه شاهرود است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه شاهرود (جمعاً 800 نفر) است که از این تعداد بر اساس فرمول کوکران یک نمونه ی 260 نفری به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد. به منظور سنجش هر یک از متغیرهای پژوهش از پرسشنامه جداگانه ای استفاده شده است. برای سنجش خود مدیریتی از پرسشنامه هاوتون ونک (2002) استفاده شد و برای سنجش توانمندسازی از پرسشنامه چهار عاملی اسپریتزر و میشرا (1995) استفاده شده است. ابزار اندازه گیری شادی سازمانی نیز پرسشنامه شادی آکسفورد (1989) است. به منظور بررسی سؤالات این پژوهش از تحلیل عاملی و معادلات ساختاری و ضریب همبستگی استفاده شده است. نتایج آزمون ها نشان می دهد خود مدیریتی بر توانمندسازی (ضریب مسیر=0.72)، خود مدیریتی بر شادی کارکنان (ضریب مسیر=0.63) و توانمندسازی بر شادی کارکنان (ضریب مسیر=0.81) تأثیر مثبت و معناداری دارد. برپایه یافته های پژوهش، شادی، به عنوان عاملی مهم در ایجاد ارتباطات سازمانی بین کارکنان و درنهایت ارتقای خود مدیریتی نقش بسزایی دارد و تقویت آن در سازمان های گوناگون می تواند گامی در راستای بهبود روابط بین فردی و تسهیل هر یک از شاخص های توانمندسازی باشد

کلیدواژه ها:

خود مدیریتی ، توانمندسازی ، دانشگاه شاهرود ، شادی ، معادلات ساختاری