رابطه مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان آسیب دیده بینایی و شنوایی

هدف: با توجه به اهمیت شناخت ویژگی های شخصیتی کودکان، پژوهش حاضر رابطه خودکارآمدی با مهارت های اجتماعی دانش آموزان آسیب دیده بینایی و شنوایی مقطع متوسطه شهرستان زاهدان در سالتحصیلی 93-92 است. روش: جامعه آماری تعداد 84 نفردانش آموزان آسیب دیده بینایی و شنوایی باشد که با روش سرشماری تمامی افراد جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و مهارت اجتماعی گرشام و الیوت میباشد، که پایایی آنها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 0/83 و 0/88 برآورد گردیده است. یافته ها: پژوهش نشان می دهد، بین خودکارآمدی و مهارت اجتماعی این دانشآموزان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین خودکارآمدی و مهارت اجتماعی این دانش آموزان در وضعیت مطلوبی قرار دارند و عامل جنسیت در وضعیت دو متغیر تأثیری ندارد. نتایج نشان میدهد بین مهارت اجتماعی دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد ولی خودکارآمدی دانش آموزان آسیب دیدهی بینایی بالاتر از آسیب دیده شنوایی است. نتیجه گیری: استفاده از برنامه های توانبخشی جانبی و استفاده از مشاوران و معلمان مجرب در سال های اخیر باعث افزایش مهارت های اجتماعی و خودکارآمدی این دانش آموزان گردیده است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، مهارت اجتماعی ، آسیب دیده ی بینایی ، آسیب دیده ی شنوایی