شناخت الگوهای پایداری اجتماعی در مدارس سنتی ایرانی

پایداری یکی از مباحث مهم مطرح شده در تمام عرصه ها بویژه عرصه معماری می باشد که در حیطه معماری شامل سه اصل صرفه جویی در مصرف انرژی،طراحی بر اساس چرخه حیات و طراحی انسانی می باشد.اصل سوم که برگرفته از انسان و روش های زندگی اوست به پایداری اجتماعی معروف است. مقاله حاضر به انسان از بعد اجتماعی و به فضای آموزشی از بعد ظرفی برای پاسخگویی به اصل پایداری اجتماعی می نگرد، تا در نتیجه به ان دسته از معیارهای پایداری اجتماعی دست یابد که از طریق شناخت مدارس سنتی ایرانی حاصل می گردد. بررسی معماری سنتی ایران نشان می دهد که درمدارس سنتی ایران شاخصه های معماری پایدار وجود دارد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی -تحلیلی می باشد و از طریق مطالعات کتابخانه ای بدنبال شناخت مولفه های پایداری اجتماعی در این مدارس جهت الگوبرداری در مدارس جدید می باشد.در این پژوهش پس از بررسی مدارس سنتی برخی عوامل پایداری اجتماعی مانند: انعطاف پذیری فضاها با استفاده از فضای ایوان و حیاط، احساس تعلق به فضا با استفاده از فضای باز و طبیعت، حیاط مرکزی و ایجاد کانون حیات جمعی، عناصر طبیعت در حیاط مدرسه و ایجاد احساس آرامش،پویایی محیط آموزشی از طریق ارتباط با کالبد شهر و یکی بودن محل زندگی و تحصیل محصلین و سازماندهی حلقوی کلاس و فضای مناسب برای مباحثه، معرفی می شوند که می توانیم در طراحی مدارس جدید از این عوامل الگوبرداری کنیم تا بتوانیم هر چه بیشتر به نیازی های دانش آموزان در راستای پایداری اجتماعی پاسخگویی کنیم.

کلیدواژه ها:

مدارس سنتی ایران ، پایداری اجتماعی ، حس تعلق به محیط ، انعطاف پذیری فضا ، تعاملات اجتماعی