تجلی رمزگونه ی،پل های اسلامی به روش پدیدار شناسی(نمونه موردی پل خواجو)

صورت های ویژه در معماری اسلامی بیانگر این موضوع می باشد که پل های اسلامی،همواره رمز و رازی بین هنرمندان و خلق آثارشان با آمیزه های دینی داشته اند.به گونه ای که هنرمندان سنتی، در طراحی شکل، انتخاب نقوش و یا احتمالاً جملاتی که در آثار هنری خود به کار می بردند، اصل تذکر و یادآوری امور معنوی، به مخاطبان را از یاد نمی بردند؛ به طوری که هنرمند ، پالایش درون و تهذیب نفس را بر خود، واجب می دانستند. چشم انداز از بهشتی نمادین را روبروی مخاطب قرار می دادند.که هنر، پلی میان مردم و معنویت بود و هنرمندان عصر اسلامی پل های خود را براین اساس نقش می زدند.که پل خواجو می تواند نمادی از پل صراط را در خود بگنجاند،که خود راهی به بهشت می باشد. پل خواجو با توجه به رمزو راز و پیوند آن با قرآن کریم و قدرت آسمان و زمین می تواند مرتبط باشد،به طور کلی پل ها تجلی رمزگونه حکمت و هنر اسلامی می باشند.در این مقاله کوشیده شده است تا بر اساس روش پدیدار شناسی هرمنوتیک به بررسی رمزو راز ، پل های اسلامی در دوره صفوی بپردازیم.که در این مقاله به صورت روش توصیفی_مروری به بیان رمز و راز حکمتی،در دل پل های اسلامی و اثبات فرضیه ها پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

تجلی رمز و راز ، پل صراط ، پل خواجو ، چینوت ، پدیدار شناسی