چارچوبی انتقادی برای سیاست پژوهی مسئله حجاب در جمهوری اسلامی ایران، منطبق بر نظریه و الگوی عرفی شدن جامعه ایران

مسئلهٔ اصلی مقاله حاضر، کار کردها و کژ کار کردهای پی گیری یکی از ضرورت های حکومت دینی است که از پیچیدهترین مسائل فرهنگی جهان معاصر - یعنی تمایز جنسیتی و بحران جنسی و هویت یابی بدن - بی بهره نیست. رویکرد نگارنده در این جامعه شناسی حجاب، به کارگیری چارچوب نظری عرفی شدن بوده که خود باب مستوفایی از مباحث موافق و مخالف است، لیکن با پذیرش این اصلی که حکومت اسلامی نمیتواند نسبت به احکام الاهی بی تفاوت باشد، در پنج محور به کژ کار کردها و پیامدهای محتمل و عملی اجرا و تحقق چنین امری پرداخته شده تا توجه سیاست گذاران و مجریان فرهنگی اجتماعی را بار دیگر به معادلات پیچیدهٔ دین و فرهنگ جلب کرده باشد و البته، فرایندهای پیشگیرانه، بازاندیشانه و حفاظتی را به مجموع راهبردهای ارتقا و بهسازی حجاب و آراستکی بیفزاید. روش پژوهش، تحلیلی و توصیفی است و از اسناد، اخبار و مشاهدات میدانی و سیاستی، در کنار منابع اولیه بهره برده شده است. در ضمن، این مقاله در بردارندهٔ طبقه بندی توصیفی ای از راهبردها و تحلیلی محیطی از رویارویی نظام با مسئله بدحجابی می باشد.

کلیدواژه ها:

حجاب ، بدحجابی ، عرفی شدن دین ، عرفی شدن جامعه ، راهبردهای بهسازی و ارتقاء حجاب