اسرار و آداب نماز از دیدگاه آیت الله جوادی آملی و علامه محمدحسین طباطبایی

نیایش به عنوان یکی از عمیق ترین نیازهای فطری مورد توجه تمام ادیان الهی بوده است. در قرآن به منظور تبیین هدف از نیایش در سطوح مختلف ادراکات بشری، آیات متعددی وجود دارد که نشان می دهد، تفاوت معناداری بین نیایش شرعی یا ظاهری و نیایش عارفانه یا باطنی وجود دارد. روایات معتبر اسلامی نیز این مدعا را تایید می کند. نماز بهترین اعمال دینی و شاخص ترین تجلی گاه مفهوم نیایش است که اگر در درگاه الهی پذیرفته شود، سایر عبادات ها نیز قبول می شود و اگر مقبول نیافتد، سایر اعمال نیز پذیرفته نمی شود. نمازهای پنجگانه جونان نهری که انسان را از آلودگی می زداید، انسان را از گناهان پاک می کند. از این رو سفارش شده که سزاوار است انسان نماز را در اول وقت بخواند و آن را سبک نشمارد. بر اساس روایات اسلامی، کسی که نماز را پست و سبک تلقی می کند، بدتر از کسی است که نماز نمی خواند، چه آنکه او خالق هستی را به استهزاء گرفته است. آشنایی با اسرار و آداب نماز از منظر اندیشمندان عارف مسلک می تواند افراد را با آثار سبک شمردن نماز آشنا کرده و آنها را در رهایی از عادت استخفاف این فریضه الهی نجات دهد. از این رو مطالعه موردی نظرگاه دو تن از عارفان سرشناس، علامه طباطبایی و علامه جوادی آملی مساله پژوهش حاضر قرار گرفته است. اطلاعات مورد نیاز با روش کتابخانه ای گردآوری و با روش تحلیل مفهومی، تجزیه و تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

اسرار و آداب نماز ، استخفاف نماز ، علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی