نقش اساسی خانواده در تعلیم و تربیت فرزند

مقوله تربیت از ابتدایی ترین و اساسی ترین نیازهای زندگی بشری است و نه تنها تربیت لازمه جدایی ناپذیر زندگی که متنآن بوده و بلکه زندگی، از گهواره تا گورش جلوهای از آن است. خانواده، نخستین نهاد اجتماعی است که فرد در آن پا به عرصهزندگی می گذارد و اولین پایه های تربیت و تعلیم در آن گذارده می شود. وجود محبت و عاطفه در خانواده رمز سعادت و خوشبختیانسان است و کلید بسیاری از مشکلات و راه جلب احترام و رعایت حقوق دیگران است. ضرورت توجه به رشد شخصیت آدمی واهمیت پرورش تن و روان دانشآموزان موجب شده است که این مسأله مهم به عنوان یکی از کارکردهای اساسی نظام آموزش وپرورش به حساب آید، و در صورتی اهداف عالی تعلیم و تربیت تحقق می یابد که هماهنگی با دیگر نهادهای اجتماعی از جملهخانواده به وجود آید. در نظام تربیتی اسلام بحث اهداف از کلیدی ترین مباحث بوده و جایگاه مهمی در آن دارد چرا که بدونداشتن هدف و تعیین آن، امکان برنامه ریزی و نیز ارزیابی فعالیت های تربیتی به آسانی ممکن نیست. در تربیت فرزندان آن هم درجامعه اسلامی، داشتن هدف های الهی بسی مهم و تعیین کننده است. تربیت به معنای پرورش انسان ها در راستای ایجاد و تصحیحرفتارهای اجتماعی است. از این رو، هرچند که از برخی جهات ارتباط تنگاتنگی با حوزه اخلاقی نیز پیدا می کند که ایجاد فضایل ومنش های پسندیده عقلانی و عقلایی و شرعی در خود شخص است ولی توجه به دیگری و اجتماع و رفتارهای اجتماعی در آناصالت می یابد. از این روست که تربیت را به معنای پرورش دیگری و فعلیت بخشیدن استعدادها و قوای درونی دانسته اند. مربیمی کوشد تا با توجه به استعدادها و قوای موجود در شخص از راه به کارگیری روش های خاص آن را به فعلیت برساند.

کلیدواژه ها:

خانواده ، تعلیم و تربیت ، آموزش و پرورش