زبان مشترک معماری و نگارگری بررسی رابطه ساختاری و مفهومی میان نگارگری و معماری

معماری به عنوان دانشی که هنر و صنعت را به هم پیوند داده، همواره ارتباطی تنگاتنگ با هنرها داشته است. این ارتباط بنابر نوع استفاده ای که معماری در زمینه مورد نظر دارد می تواند با هنرهای مختلف آمیخته شده، تاثیرگذارده و یا تاثیر پذیرد.در این میان نگارگری به عنوان نقاشی ایرانی و یکی از اسناد تصویری به جای مانده در طول تاریخ نسبت به سایر هنرها کمتر مورد توجه قرار گرفته در حالیکه این هنر چه در زمینه تاثیرگذاری و تاثیرپذیری تصویری و چه معنایی اهمیت قابل توجهی دارد. این که این ارتباط چگونه می تواند مورد مطالعه و شناسایی قرار گیرد موضوع بحث این مقاله است. در این پژوهشی با بررسی مکاتب نگارگری ایرانی و تاثیرگذارترین مکاتب در حوزه معماری، به چگونگی این ارتباط تحت دسته بندی معنایی و شکلی پرداخته می شود. همچنین شیوه های بیانی نگارگری در تبیین معماری و چگونگی نمود معماری در نگارهها مورد بررسی قرار گرفته است. دوره های تیموری و ایلخانی به عنوان مهمترین دوره های نگارگری و معماری مورد توجه این بحث است. روش تحقیق در این پژوهش بر اساس مطالعه اسناد کتابخانه ای، تفسیری - تاریخی بوده و در مرحله بررسی ارتباط آنها توصیفی-تحلیلی می باشد. پژوهش بر مبنای بررسی چگونگی این ارتباط استوار بوده و نتایج حاصله حاکی از آن است که نگارگری ایرانی و معماری در دوره مربوطه نه تنها از لحاظ شکلی بر روی هم تاثیر گذاردهاند، بلکه ارتباطی معنایی بر پایه ی معیارهای مفهومی چون، تناسب، تسلسل، تعادل، و... میان آنها وجود دارد.