بررسی تاثیر خودمدیریتی برتوانمند سازی و شادی کارکنان (مطالعه موردی: دانشگاهشاهرود)

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خود مدیریتی بر توانمندسازی و شادی کارکنان دانشگاه شاهرود است. این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است.جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه شاهرود(جمعاً 800 نفر) است که از این تعداد بر اساس فرمول کوکران یک نمونه ی 260 نفری به روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شد.به منظور سنجش هر یک از متغیرهای پژوهش از پرسشنامه جداگانهای استفاده شده است.برای سنجش خود مدیریتی از پرسشنامه هاوتون ونک(2002)استفاده شد و برای سنجش توانمندسازی از پرسشنامه چهار عاملی اسپریتزر و میشرا( 1995 ) استفاده شده است.ابزار اندازهگیری شادی سازمانی نیز پرسشنامه شادی آکسفورد( 1989 ) است.به منظور بررسی سؤالات این پژوهش از تحلیل عاملی و معادلات ساختاری و ضریب همبستگی استفاده شده است. نتایج آزمونها نشان میدهد خود مدیریتی بر توانمندسازی(ضریب مسیر = 0.72) خود مدیریتی بر شادی کارکنان (ضریب مسیر= 0.63) و توانمندسازی بر شادی کارکنان (ضریب مسیر= 0.81) تأثیر مثبت و معناداری دارد. برپایه یافتههای پژوهش، شادی، به عنوانعاملی مهم در ایجاد ارتباطات سازمانی بین کارکنان و در نهایت ارتقای خود مدیریتی نقش بسزایی دارد و تقویت آن در سازمانهای گوناگون میتواند گامی در راستای بهبود روابط بین فردی و تسهیل هر یک از شاخصهای توانمندسازی باشد

کلیدواژه ها:

خود مدیریتی ، توانمندسازی ، دانشگاه شاهرود ، شادی ، معادلات ساختاری