تبیین جایگاه نور در حس مکان (نمونه موردی: مسجد شیخ لطف الله اصفهان)

یکی از علت های سرگردانی و نارضایتی انسان امروز نبود مفهوم مکان در فضا می باشد معماری هم واجد صورت است و هم واجد کالبد است همین طور دارای معنا و روح که در معماری مدرن کمتر به ان توجه شده است روح معماری معاصر جز مادیت و جهانگرای نیست از آنجاییکه توجه بیش از حد به عملکرد د ردیدگاه مدرن بسیاری از وجوه ادراکی فضای معماری را کمرنگ کرده بررسی عوامل معنا بخش به فضا راهی موث ردر مکانمند کردن فضای معماری است و موجب ارتباط بهتر و موثر تر با مخاطب میشود این پژوهش به بررسی نقش نور به عنوان یکی از عوامل معنا ساز در حس مکان می پردازد از این رو پس از بررسی نور در باور و جایگاه ایرانیان از گذشته تاکنون به نقش ان در معنا و حس مکان پرداخته خواهد شد این مقاله در پی آنست که بیان دارد نور از عناصر اصلی مکان سازی است و بواسطه تغییر در کیفیت و کمیت آن می توان فضا را به مان تبدیل نماید و از انجا که نور در فرهنگ ایرانی جایگاهی بس رفعی دارد قادر خواهد بود نه تنها مکان سازی کند که می تواند آن را معنایی خاص بخشد که توان مانایی در خاطره ها را خواهد داشت و با این نگاه حس تعلق را در ساکنین افزون تر خواهد کرد. شیوه پژوهش در این نوشتار بر مطالعات کتب و اسناد کتابخانه ای همراه با بررسی میدانی وتحلیل و تفسیر انها متکی است و مسجد شیخ لطف الله، به عنوان نمود کامل حضور کیفی نور در معماری در مقایسه با سایر آثار معماری ایران به عنوان نمونه موردی بررسی شدهاست. از این رو نور عامل ایجاد حس مکان محسوب می شود مادام که این ویژگی های ادراکی در معماری حاض رباشد، معماری دارای موجودیتی فرا کالبدی است که دلیل آن کیفیت حضور نور است.

کلیدواژه ها:

نور ، حس مکان ، معنا ، مسجد شیخ لطف الله