روش شناختی برنامه ریزی زیرساخت سبز در طراحی و برنامه ریزی منظر شهری

با سرعت گرفتن تخریبهای محیطی بشر بر روی زمینهای بارور که حیات تمام موجودات زنده بر آنها وابسته هستند، نگرانی های هر روزه بر این موضوع بیشتر و بیشتر شدهاست همراستا با این موضوع، تغیر اقلیمی که دیگر نه یک موضوع برای آینده پژوهشی است بلکه واقعیتی عینی در تمام دنیا شدهاست، باعث شده تا در طول سی سال اخیر تلاشهای بسیاری در تمام حوزه ها علی الخصوص منظر صورت گیرد این موضوع با کلید واژه اکولوژی در ادبیات بسیاری از دانشها نفوذ کرده است در حوزه توسعه شهری، زیرساخت سبز به عنوان استراتژی برنامه ریزی، طراحی و مدیریت در دو ده اخیر مطرح شده است که مقبولیت بسیاری یافته است و علی الخصوص در انگلستان و ایالات متحده به عنوان یکی از ایده های سیاستگذاری در حال استفاده شده است و شواهد نشان میدهد که در بهره گیری از آن و گسترش دانش آن تسریع بسیاری ایجاد شده است با این حال به علت تکثر در استفاده از آن نوعی آشفتگی در تعریف این رویکرد و تبیین اصول آن وجود دارد. در این مقاله با بیان و معرفی ایده ها و نظریاتی که براساس آن ایده زیرساخت سبز رشد یافت و متاثر از آنها شکل گرفته است تلاش شده تا به تبیین این رویکرد به عنوان رویکردی چند مقیاسی در طراحی و برنامه ریزی منظر کمک کند.

کلیدواژه ها:

زیرساخت سبز ، برنامه ریزی منظر ، اکولوژی ، اکوسیستم