بررسی ضرورت توجه به معماری زمینه گرا در طراحی اقامتگاه گردشگری جهت رسیدن به معماری پایدار

در این مقاله به بررسی ضرورت توجه به معماری زمینه گرا در طراحی اقامتگاه گردشگری جهت رسیدن به معماری پایدار پرداخته شده است. منطقه مورد در کرمان و در اقلیم کویری با بافت سنتی قرار دارد. این تحقیق کاربردی و از نظر روش تحقیق تحلیل محتوایی متون خواهد بود. ساختار پژوهشی شامل: بررسی رویکرد زمینه گرایی در معماری با اتکا به منابع کتابخانه ای و بررسی تجارب مربوطه به منظور تعیین مولفه های زمینه گرایی در ابعاد مختلف و تعیین سطح راهبردی میباشد. جهت گردآوری اطلاعات، با توجه به بخش های مختلف روش تحقیق از منابع کتابخانه ای، روش میدانی و ابزار مشاهده به منظور تعیین راهبردها و رویکردهای معماری زمینه گرا به منظور تعیین استانداردهای معماری فضاهای اقامتی، استفاده به عمل آمد. در نهایت، تحلیل محتوا و استنباط منطقی به منظور تعیین رویکردهای زمینه گرایی و ترکیب آن با تجارب معماری سنتی کرمان با اتکا به بررسی کیفی شواهد مندرج در کتب و شواهد میدانی به منظور تعیین رویکردها، صورت گرفت. بررسی های به عمل آمده نشان میدهد که، معماری در مقابل محیط قرار نمیگیرد بلکه در توازن و هم پیوندی با آن و شناخت ویژگیهای خاص زمینه ضمن احترام به طبیعت و پس از ملاحظات زیست محیطی به استفاده از محیط و پتانسیل های آن به عنوان نیروی مولد می اندیشد. بنابراین، برای رسیدن به معماری پایدار بایستی به تمام نکات مهم در زمینه گرایی توجه داشت؛ خواه زمینه گرایی در مقیاس محلی مطرح باشد، خواه در مقیاس منطقهای و جهانی. در این میان روند طراحی معماری بایستی مورد باز خوانی قرار گیرد تا برشناخت زمینه در شروع کار تاکید بیشتری گردد.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، معماری پایدار ، محیط زیست ، اقامتگاه گردشگری