بررسی منظومه و عناصر داستانی «گل و نوروز» خواجوی کرمانی

منظومه عاشقانه گل و نوروز از منظومه های داستانی ادبیات فارسی است که خواجوی کرمانی در قرن هشتم هجری به نظم درآورده است. گل و نوروز همانند اغلب منظومه های عاشقانه از سه بخش: مقدمه، متن اصلی و بخش پایانی تشکیل شده است. متن اصلی همان داستان منظوم است که به دلیل مضمون داستانی، آن را از لحاظ ساختار عناصر داستانی می توان بررسی کرد. این پژوهش برآن است تا به معرفی منظومه «گل و نوروز» و بررسی وزن، سبک و عناصر داستان مانند: زاویه دید، کشمکش، ز-مان، مکان و.... بپردازد. سبک شعری شاعر عراقی است. داستان طبق معمول داستان های کهن از زاویه دید سوم شخص سروده شده و طول زمان در داستان مبهم است. خواجو به نوروز، قهرمان داستان، شخصیتی فوق بشری و دست نیافتنی بخشیده است که به تنهایی سفر می کند و در همه ی امور با توکل بر خداوند پیروز است.

کلیدواژه ها:

منظومه عاشقانه ، خواجوی کرمانی ، گل و نوروز ، عناصر داستان