الگوهای مشارکت شهروندی در ادبیات فارسی (بررسی موردی؛ «وقف» و نگاهی به زمینه‎های توسعه‎ای آن)

بشر از ابتدای زندگی خود به تجربه آموخت کنار هم زیستن قواعدی دارد که بدون آنها نمی تواند به کمال دست یابد یا حتی از زندگی خود آن چنان که باید بهره گیرد؛ از همین رو مشارکت در زندگی اجتماعی بشر، شکل گرفت.با این حال طولی نکشید کهبا پیچیده شدن زندگی اجتماعی، مشارکت به سادگی گذشته امکانپذیر نبود پس، بشر اجتماعی ناچار از تعاریف الگوها و روشهایی برای همزیستی و همکاری و تعاون برآمد.ایران با تاریخ کهن و فرهنگ غنی خود در تعریف این الگوها پیشقدم بوده است و در روزگاری که عناوین و الگوها بسان امروز با تعابیر علمی و مدرن نامیده نمی‎شد رد و رنگ و بوی دانشهای اجتماعی و الگوهای مشارکتی در تاریخ و فرهنگ ایران دیده می‎شود.از سوی دیگر ادبیات فارسی به عنوان محملی برای انتقال علوم و به عنوان یک دانش میان‎رشته‎ای نقش مهمی در تعریف و حفظ انتقال این الگوها و تجارب داشته است.این مقاله به دنبال بررسی یکی از الگوهای مشارکت شهروندی( یا به تعبیری، مهمترین آن) «وقف»، می‎باشد

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، وقف ، شهروند ، مشارکت ، عمران ، حکمرانی