تحلیل هندسه خانه های تهران

می توان با قدرت گفت هیچ کدام از بناها به اندازه ی خانه دارای هندسه ای تأثیر گذار نیستند چرا که خانه کوچک ترین واحد اجتماعی، یعنی خانواده را در خود شکل می دهد. در این تحقیق ، این نظریه مطرح است که ادراک هندسی فضا و عنصر زمان دو مورد تأثیر گذار بر روشزندگی افراد هستند . اهداف این پژوهش به روش تجربه گرا و پدیدارشناسانه دنبال می شود. ابتدا با جمع آوری اطلاعات کمی و نهایتا با نتیجهگیری کیفی از مطالعات کتابخانه ای و میدانی به نتیجه گیری پرداخته خواهد شد. در این روند با توجه ویژه به روند تکامل معماری خانه در ایران ، نحوه ی انطباق هندسی آن در زندگی مردم عصر خود بررسی شده است . در شناخت عنصر اول یعنی هندسه سعی شد با انتخاب سه بازه ی زمانی و با مقایسه کالبدی و عملکردی شش نمونه موردی از خانه های شهر تهران و همچنین مقایسه تطبیقی عناصر مختلف فضایی در آنها بهبررسی تأثیرات معنایی هندسه خانه بر انسان اقامت کننده در فضا پرداخته شود. پس از مشخص کردن تفاوت های شکلی و عملکردی در نمونههای مورد بررسی و بیان کیفیت تجربه ی حضور در خانه های متعلق به سه دوره زمانی مذکور، نمایان شد که بخش زیادی از آنها دستاورد تمایز بین روش زندگی است که به عبارتی می توان گفت فرزند زمان است. در این بیان هندسه از حصار ابعاد و اندازه فراتر می رود و مفهومی پویا به خود می گیرد.کالبدی که صد سال پیش از این، نماینده ی صامت و ناطق خانه بود، امروز بنایی است که بیشتر تداعی گر موزه است نه خانه ایکه بتوان در هندسه ی آن، ابعاد زندگی امروز را گنجاند. در این تحقیق مدلی برای سیر در هندسه خانه معرفی خواهد شد تا بر مبنای آن بتوان با مطالعه سیر معماری خانه ، شاخصه های ایده آل را شناسایی و در نهایت معیارهایی که قابلیت انطباق با زمان را دارد استخراج و در ساخت از آنها بهره مند شد.

کلیدواژه ها:

خانه ، هندسه ، روش زندگی