عوامل موثر در ارتقاء کیفیت معماری در فضاهای شهری مطالعه موردی محله باغمیشه تبریز

کیفیت معماری محیط یک مفهوم اصلی برای برنامه ریزی منطقه ای و اجتماعی است و با مفاهیمی همچون کیفیت زندگی، تنوع فضای اجتماعی، ویژگیهای فیزیکی، فعالیتها، وابستگی های مکانی و هویت شهری در ارتباط است.فضای شهری میتواند با ساختار کالبدی و کارکردی اجتماعیاش عرصه مطلوبی برای رشد و بالندگی جامعه مدنی ارائه دهد. فضاهای عمومی شهری نیز به عنوان بستری اجتماعی که همواره مورد استفاده عموم شهروندان بدون هیچ محدودیتی قرار میگیرد. در صورت دارا بودن کیفیت معماری علاوه بر آنکه سر زندگی را برای شهر به ارمغان می آورد، سطح تعاملات و فعالیتهای اجتماعی ساکنین شهر را نیز افزایش و در نهایت احساس مطلوبیت و رضایت محیطی را در شهروندان تقویت می نماید . این پژوهش در حوزه ادبیات نظری، یک تحقیق تجربی و در حوزه مطالعات میدانی دارای روش پیمایشی با ابزار گردآوری دادهبه صورت پرسشنامه می باشد. در زمینه تحلیل اطلاعات با استفاده از تحلیل کمی روابط بین کیفیت معماری و فضای شهری روش تحقیق علی و همبستگی اتخاذ شده است. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام می شود.نتایج مطالعات نشان می دهد علی رغم وجود فضاهای شهری، کیفیت معماری در محدوده مورد مطالعه از دید ساکنین، پا یین تر از سطح متوسط ارزیابی شده است . براساس مدل کیفیت معماری و مطالعات انجام شده در سطح دوم، هشت معیار هویت مکان، ساختار کالبدی، خاطره انگیزی، اجتماع پذیری، دسترسی، آسایش و امنیت، حس مکان، تنوعپذیری سازنده کیفیتمعماری در فضاهای شهری است . میانگین کیفیت معماری در دو معیار ساختار کالبدی و اجتماع پذیری بالاتر از میانه نظری ودر شش معیار دیگر پایین تر از میانه نظری ارزیابی شده است . لذا می توان این گونه نتیجه گرفت که در محدوده نمونه موردی ) محله باغمیشه ( شهروندان مشارکت کننده در پژوهش، ساختار کالبدی و اجتماع پذیری را در کیفیت معماریفضاهای شهری مؤثرتر از سایر مؤلفه ها دانسته اند و به ترتیب در هر کدام از این مؤلفه ها از معیارهایی برخوردار هستند که توسط شهروندان اولویت گذاری شده اند.

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، کیفیت معماری ، اجتماع پذیری ، ساختار کالبدی ، شهروندان