برنامهریزی راهبردی در راستای بهبود کیفیات فضایی منظر پیادهراهها در شهر تهران مطالعه موردی: پیادهراه 17 شهریور

پیادهراهها، به عنوان فضایی برای افزایش ارتباطات و تعاملات اجتماعی شهروندان، باعث تقویت زندگی جمعی، افزایش حس تعلق به مکان و دستیابی به اعتدال بین مفهوم سواره و پیاده میشود. همچنین پیادهراهها، هم ابزار و هم مکانهایی برای تبلور و احقاق حق عابرانو شهروندان میباشند. هدف پژوهش حاضر برنامهریزی راهبردی برای بهبود کیفیات فضایی پیادهراه 17 شهریور تهران میباشد. برای اینامر از مدلهای SWOT و AHP استفاده شده است. نوع پژوهش حاضر، کاربردی– راهبردی و روش انجام آن توصیفی–تحلیلی است. در انجام پژوهش حاضر علاوه بر مطالعات کتابخانهای از روش پیمایشی نیز استفاده شده است. برای جمعآوری و ارزیابی اطلاعات پیمایشی پژوهش حاضر، تکنیک دلفی و مصاحبه با کارشناسان و مسئولین امر به کار گرفتهشده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد که راهبردتدافعی برای بهبود کیفیات فضایی پیادهراه 17 شهریور دارای اولویت میباشد. بدین نحو که نقاط تهدید و ضعف باید کاهش پیدا کند و برای این امر نیز از نقاط قوت و فرصت در جهت افزایش اثرات مثبت کیفیات فضایی پیادهراه 17 شهریور در ابعاد اقتصادی، اجتماعی،کالبدی و محیط زیستی استفاده شود. برخی از راهبردهای تدافعی شامل برنامهریزی در جهت هدایت راهبردی اقدامات لازمالاجرا در پیادهراه 17 شهریور و چشماندازیسازی این اقدامات جهت جلوگیری از خرده اقداماتی که منجر به اغتشاش فضایی در محدوده میشود، شناسایی و حفاظت از بناهای ارزشمند در فضای پیرامون پیاده راه و نوسازی آنها به خصوص جدارههای بلافصل محدوده، افزایش فعالیتهای فرهنگی و آئینی و همچنین برگزاری مسابقات و جشنوارههای فرهنگی، تدوین طرح زیستمحیطی برای محدوده در جهتجلوگیری از آلودگی آبهای زیرزمینی، دفع و جمعآوری مناسب پسماندهای بیمارستانی و سایر مسائل مربوط به کیفیت و بهداشت محیط محدوده.

کلیدواژه ها:

برنامهریزی راهبردی ، پیادهراه 17 شهریور ، چشماندازسازی ، طرح زیستمحیطی ، فعالیتهای فرهنگی