ارائه روشی مبتنی بر ارزیابی شدت زمین لرزه بر اساس مشاهدات محیطی در برآورد خطر لرزه ای برای انتخاب سایت تاسیسات هسته ای

یکی از روش های اندازه گیری زمین لرزه ها، مشاهده ی آسیب هایی است که زمین لرزه در محیط ایجاد می کند. مقیاس هایشدت لرزهای بکار رفته در مدارج مختلف نیز بر همین اساس میباشد. یکی از بروزترین و مهمترین مقیاس شدت هایلرزه ای، مقیاس شدت لرزهای محیطی می باشد. در این مطالعه برآورد شدت زمینلرزه و به نوعی برآورد خطر لرزهای بااستفاده از مقیاس شدت محیطی 12 درجه ای (ESI) انجام گرفته است تا از نتایج حاصل از آن بتوان برای تعیینساختگاه مناسب در انتخاب سایت تاسیسات هسته ای استفاده کرد. منطقه ای که به عنوان منطقه نمونه برای این مطالعهدر نظر گرفته شده است ناحیه بوشهر است. این ناحیه در امتداد خط ساحلی خلیج فارس واقع در دشت آبرفتی کوهپایه-ای در مجاورت مستقیم کمربند چینخورده زاگرس قرار میگیرد. مطالعات لرزه زمین ساختی انجام گرفته در سایت بر اینفرض استوار است که سایت نیروگاه اتمی بوشهر را به عنوان ساختگاه انتخابی در نظر گرفته ایم. در این مطالعه به منظوربرآورد شدت محیطی در اطراف سایت از زمین لرزه 18 دسامبر 1925 شهر خرموج و در نتیجه اثرات اولیه و ثانویه ای کهاین زمین لرزه بزرگ بر محیط طبیعی گذاشته، کمک گرفته شده است. محدوده شدت هایی که برای منطقه اطراف سایتدر نظر گرفته شده از مقدارهای 7 تا 8 متغیر است.

کلیدواژه ها:

زمین لرزه ، مقیاس شدت ، تاسیسات هسته ای ، بوشهر ، زاگرس ، لرزه زمین ساخت