پژواک فرهنگ شادی در شاهنامه و متون اوستایی و پهلوی

در ایران باستان شادی مایه فزونی شور و سرورو امید و سبب بیرون شد ذهن و ضمیر انسان از سستی و انفعال مرگ آور و بی ثمربود. می توان آن را یک موهبت بزرگ ایزدی که بیش از همه مواهب در خور سپاس است، تلقی کرد. نه فقط داریوش در کتیبه خویش،اهورا مزدا آفریننده زمین و آسمان را به خاطر همین شادی که برای انسان آفرید سپاس جداگانه گفت، بلکه در اوستا و برخی کتاب هایپهلوی نیز خداوند به سبب این هدیه ارزشمند، فراوان ستوده گشت.در شاهنامه نیز که مهمترین سند فرهنگی منظوم به جای مانده از ایران باستان است به این نکته اشارات فراوان شده و جایگاهارزشمند شادی در میان ایرانیان باستان مورد تأکید قرارگرفته است که بیگمان فردوسی در پرداختن به ارزش و فلسفه شادی به سنگنوشته ها و متون اوستایی و پهلوی نظر داشته است.

کلیدواژه ها:

شادی ، شاهنامه ، متون اوستایی و پهلوی ، آیین ها و پیامدهای شادی